Eserleri uluslararası etkileri karıştıran, müzisyenleri ve enstrümanları alışılmadık şekilde kullanan ve müziği diğer medyalarla birleştiren avangard bir piyanist ve besteci olan Toshi Ichiyanagi, 7 Ekim’de Tokyo’da öldü. 89 yaşındaydı.
1996’dan geçen yıla kadar genel sanat yönetmenliğini yaptığı Kanagawa Sanat Vakfı, bir hastanede öldüğünü söyledi. Hiçbir sebep verilmedi.
Bay Ichiyanagi, 1950’lerde Juilliard Okulu’nda okumak için Japonya’dan New York’a geldi. Oradayken, ailesi aileyi 1950’lerin başında Japonya’dan Scarsdale, NY’ye taşıyan Yoko Ono ile tanıştı. Bayan Ono, deneysel müzikle de ilgilendi ve kısa bir süre Sarah Lawrence Koleji’nde okudu.
O ve Bay Ichiyanagi 1956’da kaçtılar ve kendilerini radikal Fluxus hareketi de dahil olmak üzere dönemin deneysel arka ve müzik sahnelerine kaptırdılar. Bay Ichiyanagi, New School’da besteci John Cage tarafından verilen bir ders aldı (Seanslarda Bayan Ono otururken), onun Minimalist fikirlerinin çoğunu özümsedi.
Bay Ichiyanagi ve Bay Cage, bazen Bayan Ono ile birlikte turneye çıktılar ve Bay Ichiyanagi, Bay Cage’in 1962’de Japonya’ya getirilmesinde ve orada müziğinin tanıtılmasında etkili oldu. Aynı dönemde, Bayan Ono ve Bay Ichiyanagi, TriBeCa’daki çatı katlarında müzik, dans ve şiir içeren performanslara ev sahipliği yaptı. (“BU DİZİNİN AMACI EĞLENCE DEĞİLDİR”, bir program için yapılan duyuruda yazıyordu.)
Evlilik 1962’ye kadar sürdü ve Bayan Ono daha sonra Beatles’tan John Lennon ile evlendi.
Kariyerinin ilk yıllarında, Bay Ichiyanagi, günün en maceracı bestecilerinden ve icracılarından biri olarak iddiasını ortaya koydu.
Mayıs 1961’de Carnegie Hall’da bir resital çaldı. Programında Bay Cage, Morton Feldman ve diğerlerinin eserlerinin yanı sıra kendi eserlerinden biri yer aldı. The New York Times için yaptığı bir incelemede Bay Ichiyanagi’nin eserinin performansını anlatan Eric Salzman, “yüksek, uzak, soğuk bir glissando piyanonun iç kısımlarını bir şekilde ovuşturdu ve klavyede öfkeli bir dirsek ve yumruk gümbürtüsü ”
New York’un ötesinde de dikkat çekiyordu.
Şubat 1962’de The Star Tribune of Minneapolis’in haberine göre, “Toshi Ichiyanagi’nin ‘IBM’ adlı eserinin yer aldığı yakın tarihli bir konser, Tokyo müzik çevrelerinde vızıldıyor: “Çeşitli yenilikleri olan bir elektronik beste: çarpıcı bir kibrit ve onları bir kaseye atıp, onu bir kaseye atıyor. bir çekiçle parçalamaya başladı, bir adam bir sandalyeyi tekmeleyip yere sürttü ve nihayet başka bir adam sahnenin etrafına ve seyircilere kağıt bant çekerek dev bir örümcek ağı yaptı.”
O yılın ilerleyen saatlerinde The Honolulu Star-Bülteni onun Hawaii Üniversitesi’ndeki performansını ele aldı.
Raporda, “Toshi Ichiyanagi’nin ‘Music for Piano No. 4’, elle vuruşlu piyano tellerinin armoniklerini araştırdı” dedi ve “görünüşe göre, çoğu kez duyulmasa da, enstrümanın ahşap çerçevesi üzerinde tıngırdatmaktan elde edilen sesler.”
1966’da Bay Ichiyanagi, orkestra şefi Seiji Ozawa ve besteci Toru Takemitsu ile Japonya’da yeni, çoğunlukla deneysel eserler sunan yıllık bir şenlik olan Orchestral Space’i yaratmak için bir araya geldi.
The San Francisco Examiner’dan Edmund C. Wilkes, o yılın Tokyo’daki şenliği için “’Orchestral Space ’68’ adlı deneyim, izleyiciler için yeni bir alanın haritasını çıkardı” diye yazdı. “Hepsi yaşanabilir değil, ancak memnun eden beklentiler vardı.”
Bay Ichiyanagi’nin çalışmalarının tamamı deneysel değildi. Kariyeri ilerledikçe operalar, orkestra ve oda parçaları ve diğer daha geleneksel eserler yazdı. Ayrıca geleneksel Japon müziğine de ilgi duydu ve 1989’da, yaylı ailesinin eski bir üyesi olan koto gibi enstrümanlarda en azından kısmen çalınan çağdaş besteler yapan bir grup olan Tokyo Uluslararası Müzik Topluluğu – Yeni Gelenek ile turneye başladı. .
Bay Ichiyanagi’nin yönetim ajansı Tokyo Concerts’e göre, grup üyeleri yaşlandıkça daha az aktif hale geldi ve son performansını 2000 yılında verdi.
80’li yıllara kadar yeni eserler yaratmaya devam etti. 2015’te Tokyo’da prömiyerini yapan Dokuzuncu Senfonisi, 2011’de Japonya’daki Fukushima santralindeki nükleer felaket ve Hiroşima’nın bombalanmasının 70. yıldönümü üzerine bir meditasyondu.
Bay Ichiyanagi, kariyeri boyunca, 2018’de Japonya’nın Kültür Nişanı da dahil olmak üzere sayısız onursal ödül aldı. Kredi… Getty Images ile Asahi Shimbun
Bay Ichiyanagi, 4 Şubat 1933’te Japonya’nın Kobe şehrinde müzikal bir ailede doğdu ve Tokyo’da büyüdü. Babası Shinji Ichiyanagi bir çellistti ve annesi Mitsuko, evlerinde piyano dersleri verdi ve Toshi’nin ilk piyano öğretmeniydi.
Daha sonra Japonya’da ve ardından Juilliard’da kompozisyon okudu.
New York’ta birkaç yıl geçirdikten sonra, Bay Ichiyanagi 1961’de Japonya’ya döndü ve hayatının çoğunu orada geçirdi.
1963’te yazar Sumiko ile evlendi ve 1964’te hayatta kalan Kei adında bir oğulları oldu. Bayan Ichiyanagi 1993 yılında öldü.
Bay Ichiyanagi 200’den fazla eser besteledi ve Japon plak şirketleri için bir dizi kayıt yaptı.
Geleneksel beş satırlık Batı sayfalarını reddederek genellikle kendi nota sistemiyle beste yaptı ve yaratıcı puanları sanat eseri olarak kabul edilebilirdi. Bazıları Çağdaş Arka Müzesi’nde toplanmıştır.
Çocukken piyano eğitimi aldıktan sonra, ilk olarak II.
Aile, bombardıman altındayken Tokyo’yu tahliye etmek zorunda kaldı ve genç Toshi üç yıl piyanoya dokunmadı. Aile, savaş bittikten sonra şehre döndüğünde, mallarının çoğunun yandığını, ancak piyanonun hala ayakta olduğunu gördüler.
Bay Ichiyanagi, Kyoto Şehri Sanat Üniversitesi tarafından yürütülen bir sözlü tarih projesi için 2016’da yapılan bir röportajda, “Neredeyse hiçbir şeyimiz kalmadı – ne nota ne de müzik çalışmak için başka bir şey” dedi. “Yani onu her ne şekilde olursa olsun kendi başıma çaldım ve bu da ilgimi müzik bestelemeye yöneltti. Herhangi bir net fikir veya planla başlamadım. ”
Hisako Ueno raporlamaya katkıda bulundu.
1996’dan geçen yıla kadar genel sanat yönetmenliğini yaptığı Kanagawa Sanat Vakfı, bir hastanede öldüğünü söyledi. Hiçbir sebep verilmedi.
Bay Ichiyanagi, 1950’lerde Juilliard Okulu’nda okumak için Japonya’dan New York’a geldi. Oradayken, ailesi aileyi 1950’lerin başında Japonya’dan Scarsdale, NY’ye taşıyan Yoko Ono ile tanıştı. Bayan Ono, deneysel müzikle de ilgilendi ve kısa bir süre Sarah Lawrence Koleji’nde okudu.
O ve Bay Ichiyanagi 1956’da kaçtılar ve kendilerini radikal Fluxus hareketi de dahil olmak üzere dönemin deneysel arka ve müzik sahnelerine kaptırdılar. Bay Ichiyanagi, New School’da besteci John Cage tarafından verilen bir ders aldı (Seanslarda Bayan Ono otururken), onun Minimalist fikirlerinin çoğunu özümsedi.
Bay Ichiyanagi ve Bay Cage, bazen Bayan Ono ile birlikte turneye çıktılar ve Bay Ichiyanagi, Bay Cage’in 1962’de Japonya’ya getirilmesinde ve orada müziğinin tanıtılmasında etkili oldu. Aynı dönemde, Bayan Ono ve Bay Ichiyanagi, TriBeCa’daki çatı katlarında müzik, dans ve şiir içeren performanslara ev sahipliği yaptı. (“BU DİZİNİN AMACI EĞLENCE DEĞİLDİR”, bir program için yapılan duyuruda yazıyordu.)
Evlilik 1962’ye kadar sürdü ve Bayan Ono daha sonra Beatles’tan John Lennon ile evlendi.
Kariyerinin ilk yıllarında, Bay Ichiyanagi, günün en maceracı bestecilerinden ve icracılarından biri olarak iddiasını ortaya koydu.
Mayıs 1961’de Carnegie Hall’da bir resital çaldı. Programında Bay Cage, Morton Feldman ve diğerlerinin eserlerinin yanı sıra kendi eserlerinden biri yer aldı. The New York Times için yaptığı bir incelemede Bay Ichiyanagi’nin eserinin performansını anlatan Eric Salzman, “yüksek, uzak, soğuk bir glissando piyanonun iç kısımlarını bir şekilde ovuşturdu ve klavyede öfkeli bir dirsek ve yumruk gümbürtüsü ”
New York’un ötesinde de dikkat çekiyordu.
Şubat 1962’de The Star Tribune of Minneapolis’in haberine göre, “Toshi Ichiyanagi’nin ‘IBM’ adlı eserinin yer aldığı yakın tarihli bir konser, Tokyo müzik çevrelerinde vızıldıyor: “Çeşitli yenilikleri olan bir elektronik beste: çarpıcı bir kibrit ve onları bir kaseye atıp, onu bir kaseye atıyor. bir çekiçle parçalamaya başladı, bir adam bir sandalyeyi tekmeleyip yere sürttü ve nihayet başka bir adam sahnenin etrafına ve seyircilere kağıt bant çekerek dev bir örümcek ağı yaptı.”
O yılın ilerleyen saatlerinde The Honolulu Star-Bülteni onun Hawaii Üniversitesi’ndeki performansını ele aldı.
Raporda, “Toshi Ichiyanagi’nin ‘Music for Piano No. 4’, elle vuruşlu piyano tellerinin armoniklerini araştırdı” dedi ve “görünüşe göre, çoğu kez duyulmasa da, enstrümanın ahşap çerçevesi üzerinde tıngırdatmaktan elde edilen sesler.”
1966’da Bay Ichiyanagi, orkestra şefi Seiji Ozawa ve besteci Toru Takemitsu ile Japonya’da yeni, çoğunlukla deneysel eserler sunan yıllık bir şenlik olan Orchestral Space’i yaratmak için bir araya geldi.
The San Francisco Examiner’dan Edmund C. Wilkes, o yılın Tokyo’daki şenliği için “’Orchestral Space ’68’ adlı deneyim, izleyiciler için yeni bir alanın haritasını çıkardı” diye yazdı. “Hepsi yaşanabilir değil, ancak memnun eden beklentiler vardı.”
Bay Ichiyanagi’nin çalışmalarının tamamı deneysel değildi. Kariyeri ilerledikçe operalar, orkestra ve oda parçaları ve diğer daha geleneksel eserler yazdı. Ayrıca geleneksel Japon müziğine de ilgi duydu ve 1989’da, yaylı ailesinin eski bir üyesi olan koto gibi enstrümanlarda en azından kısmen çalınan çağdaş besteler yapan bir grup olan Tokyo Uluslararası Müzik Topluluğu – Yeni Gelenek ile turneye başladı. .
Bay Ichiyanagi’nin yönetim ajansı Tokyo Concerts’e göre, grup üyeleri yaşlandıkça daha az aktif hale geldi ve son performansını 2000 yılında verdi.
80’li yıllara kadar yeni eserler yaratmaya devam etti. 2015’te Tokyo’da prömiyerini yapan Dokuzuncu Senfonisi, 2011’de Japonya’daki Fukushima santralindeki nükleer felaket ve Hiroşima’nın bombalanmasının 70. yıldönümü üzerine bir meditasyondu.
Bay Ichiyanagi, kariyeri boyunca, 2018’de Japonya’nın Kültür Nişanı da dahil olmak üzere sayısız onursal ödül aldı. Kredi… Getty Images ile Asahi Shimbun
Bay Ichiyanagi, 4 Şubat 1933’te Japonya’nın Kobe şehrinde müzikal bir ailede doğdu ve Tokyo’da büyüdü. Babası Shinji Ichiyanagi bir çellistti ve annesi Mitsuko, evlerinde piyano dersleri verdi ve Toshi’nin ilk piyano öğretmeniydi.
Daha sonra Japonya’da ve ardından Juilliard’da kompozisyon okudu.
New York’ta birkaç yıl geçirdikten sonra, Bay Ichiyanagi 1961’de Japonya’ya döndü ve hayatının çoğunu orada geçirdi.
1963’te yazar Sumiko ile evlendi ve 1964’te hayatta kalan Kei adında bir oğulları oldu. Bayan Ichiyanagi 1993 yılında öldü.
Bay Ichiyanagi 200’den fazla eser besteledi ve Japon plak şirketleri için bir dizi kayıt yaptı.
Geleneksel beş satırlık Batı sayfalarını reddederek genellikle kendi nota sistemiyle beste yaptı ve yaratıcı puanları sanat eseri olarak kabul edilebilirdi. Bazıları Çağdaş Arka Müzesi’nde toplanmıştır.
Çocukken piyano eğitimi aldıktan sonra, ilk olarak II.
Aile, bombardıman altındayken Tokyo’yu tahliye etmek zorunda kaldı ve genç Toshi üç yıl piyanoya dokunmadı. Aile, savaş bittikten sonra şehre döndüğünde, mallarının çoğunun yandığını, ancak piyanonun hala ayakta olduğunu gördüler.
Bay Ichiyanagi, Kyoto Şehri Sanat Üniversitesi tarafından yürütülen bir sözlü tarih projesi için 2016’da yapılan bir röportajda, “Neredeyse hiçbir şeyimiz kalmadı – ne nota ne de müzik çalışmak için başka bir şey” dedi. “Yani onu her ne şekilde olursa olsun kendi başıma çaldım ve bu da ilgimi müzik bestelemeye yöneltti. Herhangi bir net fikir veya planla başlamadım. ”
Hisako Ueno raporlamaya katkıda bulundu.