Aikido olarak bilinen savunma amaçlı dövüş sanatının Amerika Birleşik Devletleri’ne getirilmesinden herkesten çok sorumlu olan Yoshimitsu Yamada, 15 Ocak’ta Manhattan’da öldü. 84 yaşındaydı.
Kızı Mika Ito, sebebinin kalp krizi olduğunu söyledi.
Kabaca “uyumlu ruhun yolu” anlamına gelen Aikido, II. Dünya Savaşı’nın ardından karate gibi daha agresif dövüş sanatlarına bir alternatif olarak ortaya çıktı. Aikido, bir saldırganın enerjisini onlara en az zarar verecek şekilde saptırmak için atışları ve eklem kilitlerini kullanan tamamen savunma ile ilgilidir. Beceri dereceleri olmasına rağmen, aikido rekabetçi değildir.
İlk on yıllarında – Japonya’da bile – belirsizdi. Bu, 1960’larda aikido’nun kurucusu Morihei Ueshiba’nın Bay Yamada’yı ve diğer birçok genç müritini dojolar kurmaları ve yeni nesil eğitmenleri yetiştirmeleri için dünyanın dört bir yanına göndermesiyle değişmeye başladı. Bay Yamada, 1964’te Dünya Fuarı’nda izleyicileri mest etmek için aikido gösterdiği New York City’ye atandı.
Bay Yamada kısa süre sonra, Amerika Birleşik Devletleri’nde bir aikido topluluğu oluşturmak amacıyla Manhattan’daki West 18th Street’teki bir dojo olan New York Aikikai’de baş eğitmen olarak görevi devraldı.
Zaman aldı. Birkaç yıl boyunca neredeyse hiç öğrencisi olmadı ve bu nedenle neredeyse hiç parası yoktu. Dojosundaki soyunma odasında uyudu ve karate turnuvalarındaki maçlar arasında gösteriler yapmak için Greyhound otobüsüyle Doğu Kıyısında bir aşağı bir yukarı seyahat etti.
Aikido Journal ile 2019’da yaptığı bir röportajda, “Karateyi sevseniz bile, aynı şeyi iki saat aralıksız izlemekten biraz sıkılabilirsiniz,” dedi. “10 dakika boyunca karateden çok farklı görünen bir şey gösterirdim – insanları gerçekten hayrete düşürdü. Sonra ortadan kaybolurdum ve insanlar ‘O da neydi?’ diye merak ederdi. Er ya da geç insanlar bizi aramaya başlayacaktı.”
Bay Yamada’nın ilk öğrencilerinin çoğu, onun hareket ve dengeye yaptığı vurgudan etkilenen, şehrin dans ve tiyatro dünyasından geliyordu. Diğerleri, Japonya’da zaman geçirmiş 2. Dünya Savaşı gazileri veya aikido’nun yarı-ruhsal mesajını takdir eden hippilerdi. Farklı nedenlerle Bay Yamada’nın dojosuna çekilseler de, onun sessiz karizması nedeniyle kaldılar.
Aikido Journal’ın editörü Josh Gold, bir telefon görüşmesinde “İnsanları bir araya getirme ve bir topluluk oluşturma konusunda eşsiz bir yeteneği vardı” dedi.
Bay Yamada aikidonun temellerini vurguladı ama öğrencilerini kendi yorumlarını geliştirmeleri için teşvik etti. Amerikan pop kültürünü severdi – özellikle Elvis Presley ve Frank Sinatra’yı severdi – ve bazen pratikler arasında şarkı söylerdi.
Dojoya 1988’de katılan ve şu anda dojonun başkanı olan Sharon Dominguez bir telefon görüşmesinde, “Güzellik, zarafet ve sanat gibi şeyleri savundu ve bireyselliğe ve güçlü tekniğe değer verdi” dedi. “Bize kavga etmemenin amacını öğretti ve bağlantıya, işbirliğine ve topluluğa değer verdi.”
Bay Yamada’nın cesaretlendirmesiyle, birkaç mürit ülke çapında kendi dojolarını kurmaya gitti. 1976’da, bağlı olduğu dojolar için, bugün ülkedeki açık ara en büyük organizasyon olan Amerika Birleşik Devletleri Aikido Federasyonu’nu bir çatı organizasyon kurdu.
Öğrencilerinin bir kısmı popülaritesinin, aikido’nun kendi ruhunu somutlaştırma şeklinden geldiğini söyledi: barışçıl, kapsayıcı, katı temel ilkelerle çevrili, onları kendi yolunuza geliştirmeye yönelik esnek bir vurgu.
Dojoya 1974’te katılan ve şimdi baş eğitmeni olan Steve Pimsler, “Oscar Wilde’ın en sevdiğim sözlerinden biri ‘Bilmeye değer hiçbir şey öğretilemez’dir” dedi. “Ve o bir şekilde böyle çalıştı. Sadece sana ilham verdi. Ve kendi kendine öğrettin.
Yoshimitsu Yamada, 17 Şubat 1938’de Tokyo’nun batısındaki Kanagawa Eyaletinde doğdu. Babası Ichiro bir üniversite profesörüydü; annesi Michiyo (Kizaki) Yamada ev hanımıydı.
Bay Ueshiba’nın dojosuna 18 yaşında bir uchi deshi veya yatılı öğrenci olarak girdi. Çileci bir hayattı: Oda, yemek ve eğitim karşılığında, o ve diğer bir avuç çömez, derslerinden önce dojoyu temizlemek için her gün sabah 6’da uyanıyorlardı. Yedi yıl kaldı.
Orada geçirdiği sürenin sonuna doğru Bay Yamada, Tokyo çevresindeki birçok askeri tesiste görev yapan Amerikan askerlerine aikido öğreterek para kazanmaya ve İngilizce öğrenmeye başladı.
1960 yılında Akiko Kaneko ile evlendi. Kızıyla birlikte, başka bir kızı Risa Yamada ve bir oğlu Tatsuya Yamada gibi ondan sağ kurtulur.
Bay Yamada, dojosunda öğretmenlik yapmaya 80’li yaşlarına kadar devam etti. Daha birkaç hafta önce mindere çıkmış, yeni bir grup öğrenciye ders veriyordu. Ama aynı zamanda sporun gelişimi konusunda biraz karamsarlığa da kapılmıştı.
Pek çok insan, aktör ve eski aikido eğitmeni Steven Seagal’ın popülaritesi sayesinde aikidoya girmişti ve Bay Yamada büyümeyi görmekten mutlu olsa da, öğrencilerin maddeden yoksun bir tarz, dikkatsizce gösterişli hareketler öğrenmek için aradıklarından da endişeliydi. altında yatan fikirleri anlamaktır.
2022’de Aikido Journal’a “Bugün bazı aikidolar özellikle sosyal medyada çok süslü görünüyor, ancak bilen insanlar bu tür bir aikidonun içinde hiçbir şey olmadığını söyleyebilirler” dedi. “Süslü görünüyor, ancak boş ve temellerden yoksun. Bu temellere sahipseniz ve güçlüyse, o zaman havalı olabilirsiniz.”
Kızı Mika Ito, sebebinin kalp krizi olduğunu söyledi.
Kabaca “uyumlu ruhun yolu” anlamına gelen Aikido, II. Dünya Savaşı’nın ardından karate gibi daha agresif dövüş sanatlarına bir alternatif olarak ortaya çıktı. Aikido, bir saldırganın enerjisini onlara en az zarar verecek şekilde saptırmak için atışları ve eklem kilitlerini kullanan tamamen savunma ile ilgilidir. Beceri dereceleri olmasına rağmen, aikido rekabetçi değildir.
İlk on yıllarında – Japonya’da bile – belirsizdi. Bu, 1960’larda aikido’nun kurucusu Morihei Ueshiba’nın Bay Yamada’yı ve diğer birçok genç müritini dojolar kurmaları ve yeni nesil eğitmenleri yetiştirmeleri için dünyanın dört bir yanına göndermesiyle değişmeye başladı. Bay Yamada, 1964’te Dünya Fuarı’nda izleyicileri mest etmek için aikido gösterdiği New York City’ye atandı.
Bay Yamada kısa süre sonra, Amerika Birleşik Devletleri’nde bir aikido topluluğu oluşturmak amacıyla Manhattan’daki West 18th Street’teki bir dojo olan New York Aikikai’de baş eğitmen olarak görevi devraldı.
Zaman aldı. Birkaç yıl boyunca neredeyse hiç öğrencisi olmadı ve bu nedenle neredeyse hiç parası yoktu. Dojosundaki soyunma odasında uyudu ve karate turnuvalarındaki maçlar arasında gösteriler yapmak için Greyhound otobüsüyle Doğu Kıyısında bir aşağı bir yukarı seyahat etti.
Aikido Journal ile 2019’da yaptığı bir röportajda, “Karateyi sevseniz bile, aynı şeyi iki saat aralıksız izlemekten biraz sıkılabilirsiniz,” dedi. “10 dakika boyunca karateden çok farklı görünen bir şey gösterirdim – insanları gerçekten hayrete düşürdü. Sonra ortadan kaybolurdum ve insanlar ‘O da neydi?’ diye merak ederdi. Er ya da geç insanlar bizi aramaya başlayacaktı.”
Bay Yamada’nın ilk öğrencilerinin çoğu, onun hareket ve dengeye yaptığı vurgudan etkilenen, şehrin dans ve tiyatro dünyasından geliyordu. Diğerleri, Japonya’da zaman geçirmiş 2. Dünya Savaşı gazileri veya aikido’nun yarı-ruhsal mesajını takdir eden hippilerdi. Farklı nedenlerle Bay Yamada’nın dojosuna çekilseler de, onun sessiz karizması nedeniyle kaldılar.
Aikido Journal’ın editörü Josh Gold, bir telefon görüşmesinde “İnsanları bir araya getirme ve bir topluluk oluşturma konusunda eşsiz bir yeteneği vardı” dedi.
Bay Yamada aikidonun temellerini vurguladı ama öğrencilerini kendi yorumlarını geliştirmeleri için teşvik etti. Amerikan pop kültürünü severdi – özellikle Elvis Presley ve Frank Sinatra’yı severdi – ve bazen pratikler arasında şarkı söylerdi.
Dojoya 1988’de katılan ve şu anda dojonun başkanı olan Sharon Dominguez bir telefon görüşmesinde, “Güzellik, zarafet ve sanat gibi şeyleri savundu ve bireyselliğe ve güçlü tekniğe değer verdi” dedi. “Bize kavga etmemenin amacını öğretti ve bağlantıya, işbirliğine ve topluluğa değer verdi.”
Bay Yamada’nın cesaretlendirmesiyle, birkaç mürit ülke çapında kendi dojolarını kurmaya gitti. 1976’da, bağlı olduğu dojolar için, bugün ülkedeki açık ara en büyük organizasyon olan Amerika Birleşik Devletleri Aikido Federasyonu’nu bir çatı organizasyon kurdu.
Öğrencilerinin bir kısmı popülaritesinin, aikido’nun kendi ruhunu somutlaştırma şeklinden geldiğini söyledi: barışçıl, kapsayıcı, katı temel ilkelerle çevrili, onları kendi yolunuza geliştirmeye yönelik esnek bir vurgu.
Dojoya 1974’te katılan ve şimdi baş eğitmeni olan Steve Pimsler, “Oscar Wilde’ın en sevdiğim sözlerinden biri ‘Bilmeye değer hiçbir şey öğretilemez’dir” dedi. “Ve o bir şekilde böyle çalıştı. Sadece sana ilham verdi. Ve kendi kendine öğrettin.
Yoshimitsu Yamada, 17 Şubat 1938’de Tokyo’nun batısındaki Kanagawa Eyaletinde doğdu. Babası Ichiro bir üniversite profesörüydü; annesi Michiyo (Kizaki) Yamada ev hanımıydı.
Bay Ueshiba’nın dojosuna 18 yaşında bir uchi deshi veya yatılı öğrenci olarak girdi. Çileci bir hayattı: Oda, yemek ve eğitim karşılığında, o ve diğer bir avuç çömez, derslerinden önce dojoyu temizlemek için her gün sabah 6’da uyanıyorlardı. Yedi yıl kaldı.
Orada geçirdiği sürenin sonuna doğru Bay Yamada, Tokyo çevresindeki birçok askeri tesiste görev yapan Amerikan askerlerine aikido öğreterek para kazanmaya ve İngilizce öğrenmeye başladı.
1960 yılında Akiko Kaneko ile evlendi. Kızıyla birlikte, başka bir kızı Risa Yamada ve bir oğlu Tatsuya Yamada gibi ondan sağ kurtulur.
Bay Yamada, dojosunda öğretmenlik yapmaya 80’li yaşlarına kadar devam etti. Daha birkaç hafta önce mindere çıkmış, yeni bir grup öğrenciye ders veriyordu. Ama aynı zamanda sporun gelişimi konusunda biraz karamsarlığa da kapılmıştı.
Pek çok insan, aktör ve eski aikido eğitmeni Steven Seagal’ın popülaritesi sayesinde aikidoya girmişti ve Bay Yamada büyümeyi görmekten mutlu olsa da, öğrencilerin maddeden yoksun bir tarz, dikkatsizce gösterişli hareketler öğrenmek için aradıklarından da endişeliydi. altında yatan fikirleri anlamaktır.
2022’de Aikido Journal’a “Bugün bazı aikidolar özellikle sosyal medyada çok süslü görünüyor, ancak bilen insanlar bu tür bir aikidonun içinde hiçbir şey olmadığını söyleyebilirler” dedi. “Süslü görünüyor, ancak boş ve temellerden yoksun. Bu temellere sahipseniz ve güçlüyse, o zaman havalı olabilirsiniz.”