1975’te profesyonel bir basketbol soyunma odasına girdiği bilinen ilk kadın spor yazarı olan ve daha sonra The New York Times’ta yaşlanma konusundaki şefkatli raporları ve annesinin hemşirelikteki düşüşü hakkında iyi karşılanan bir kitapla öne çıkan Jane Gross. evde, Çarşamba günü Bronx’ta öldü. 75 yaşındaydı.
Annesinin öldüğü Riverdale bakımevindeki ölümünün, bir dizi düşüşün ardından travmatik bir beyin hasarından kaynaklandığını, kardeşi ve sadece hemen kurtulan Michael Gross söyledi.
Bayan Gross, 1975 yılında, spor takımlarının kulüp binalarını ve soyunma odalarını kadın gazetecilere açmaya isteksiz olduğu bir zamanda, profesyonel basketbol haberlerini yapmak için Long Island gazetesi Newsday’e katıldı. Çoğu oyuncu, kadınların dolaplarında kendilerine soru sorma ihtimalini, iç kutsal alanlarına izinsiz girmek olarak gördü. Erkek muhabirler memnuniyetle karşılansa da, kadın muhabirler ekiplerin röportaj yapacak oyuncuları getirmesi için koridorlarda beklemek zorunda kaldı.
Ancak Şubat 1975’te Bayan Gross, New York Knicks’in koçu Red Holzman’dan Madison Square Garden’daki bir maçtan sonra kendisini takımın soyunma odasına bırakmasını istedi. Kabul etti ve bir bariyer kırıldı.
Bir ay sonra, Bayan Gross, Amerikan Basketbol Birliği’nin (şimdi ABA’nın Brooklyn Nets’i) New York Nets üyeleriyle bir kayıptan sonra röportaj yapmaya çalışırken, takım, onu kabul edip etmeme konusunda bir oylama yaptı. Oylama başarısız oldu, ancak ertesi gün kazanılan zaferden sonra onu oyladılar. Diğer dört ABA takımı kısa süre sonra buna uydu.
1970’lerin sonlarına kadar NBA, kadınların soyunma odalarında çalışmasına izin verilmesini zorunlu kılan bir politika oluşturmadı. Tüm lig takımlarının uyum içinde olması birkaç yıl daha aldı.
Bayan Gross, soyunma odasına ilk girdiğinde “korktuğunu” söyledi.
Gazete İşletmeleri Derneği tarafından 1976’da yayınlanan bir profilde, “Ancak Newsday’deki bir spor yazarı arkadaşımın bana söylediklerini fark etmeye başladım,” dedi, “oyuncuların tadını, onları sahada görmeden gerçekten alamazsınız. soyunma odası ve paylaştıkları dostluk.”
O ekledi: “Bu güzel bir şey, büyük fiziksel çabadan sonra yakınlık ve ketlenme eksikliği. Çoğu kadın bunu nadiren yaşar.”
Bayan Gross, 2018’de Spor Medyasında Kadın Derneği’nden ödül aldığında daha önce soyunma odalarına ve kulüplere girdiği hakaretleri hatırlattı. Bir beyzbol oyuncusu Dave Kingman, üzerine bir kova su döktü ve daha önce ona spagetti ve köfte fırlattı. Ama aynı zamanda, kızlar kendisine örnek teşkil ettiği için teşekkür notları gönderdiğinde hissettiği minnettarlıktan da bahsetti.
“Mikrofilmdeki hikayelerimi okuduklarını ve dünyanın açıldığını hissettiklerini yazdılar” dedi.
Bayan Gross, 2013 ESPN belgeseli “Havlu Giysinler”de yer alan öncü kadın spor yazarlarından biriydi.
1979’da The Times’a spor yazarı olarak taşındı, ancak yaklaşık otuz yılının çoğunu Metropolitan, National ve Styles masalarında gazeteyle geçirdi. Yazdığı konular arasında AIDS krizi, kürtaj, Alzheimer hastalığı ve 1989 San Francisco depremi vardı.
Bayan Gross, daha sonra The Times ile, 1981’de Milwaukee County Stadyumu’ndaki misafir takımın soyunma odasında Yankees’ten Dave Winfield ile röportaj yaptı. Kredi… İlişkili basın
National masasında Bayan Gross ile çalışan eski Times editörü Jonathan Landman bir telefon görüşmesinde, “İnsanlar onu küçümseme eğilimindeydi ve o bunu memnuniyetle karşıladı” dedi. “Duygusal birinin rolünü oynadı ve çok sert değildi, ancak herkes kadar titiz ve sert fikirli bir muhabirdi.”
Bayan Gross, hızla güven uyandırması ve isteksiz insanları onunla samimi konuşmaya ikna etmesiyle ünlüydü. 1989’da California, San Mateo County’deki Planned Parenthood kliniğinde yedi kadınla görüştü – bazıları kürtaj yaptırmadan önce, bazıları da sonrasında. İçlerinden biri, 32 yaşında, İskoç doğumlu bir kadın, Bayan Gross’a hamileliğine yol açan tek gecelik ilişkiye baskı hissettiğini söyledi.
“Kötü şansın kapısına takıldım” dedi. “Şimdi kendimi suçlu hissediyorum, çok suçlu çünkü benim yaşımda daha mantıklı olmalısın.” “Bunun cinayet olup olmadığıyla hâlâ boğuşuyorum” diye ekledi.
2000’den 2003’e kadar annesinin tıbbi açıdan düşüşü, Bayan Gross’a yaşlanma ve baby boomer kuşlarının ebeveynlerine bakma konusunda karşılaştıkları zorluklar hakkında rapor vermeye başlaması için ilham verdi. The Times’da onun belirgin ritmi oldu. 2008 yılında, yaşlanma ve bakım vermenin çeşitli boyutlarını kapsayan The New Old Age adlı bir blog başlattı.
Erken bir blog yazısında Bayan Gross, annesinin ölümünün beşinci yıldönümünü mezarlıkta değil, annesinin son iki yılını geçirdiği Riverdale’deki İbranice Yaşlılar Evi’nde anmayı anlattı.
“Annemle en mutlu zamanlarım burada geçti” diye yazdı. “Kurumların önlenemediği kokularına, çıldırmış sakinlerin tahmin edilemez atılganlıklarına, daha önce yetenekli erkek ve kadınların ağzına lapa atan ‘besleyiciler’e, TV salonunda sıra sıra tekerlekli sandalyelere, bu huzurevinde annem ve ben vardık. birbirimizi daha önce hiç sahip olmadığımız bir şekilde tanıma ve sevme fırsatı.”
Yaşlanma konusundaki raporları, kişisel anlatımını pratik tavsiyelerle birleştiren “Acı Tatlı Bir Mevsim: Yaşlanan Ebeveynlerimizi ve Kendimizi Sevmek” (2011) kitabına yol açtı.
Kate Tuttle, The Boston Globe’daki incelemesinde, “Onun öğütlerinden bazıları, hem yaşlanmanın doğası hem de Medicare ve Medicaid’in bürokratik korkuları hakkında Eski Denizci tarzı üzücü” dedi. “Bu zor bir şey ve Gross, kendisi ve diğer bakıcılar için aldığı bedel hakkında etkileyici bir şekilde yazıyor.”
Bir yorumcu, Bayan Gross’un annesinin tıbbi gerilemesi hakkındaki 2011 tarihli kitabı için “Bu zor bir şey” diye yazdı ve “Gross, onun ve diğer bakıcıların ne kadar ağır olduğunu dokunaklı bir şekilde yazıyor.” Kredi… Hiçbiri
Jane Lee Gross, 10 Eylül 1947’de Manhattan’da doğdu. Babası Milton Gross, The New York Post için sendikalı bir spor köşe yazarıydı. Annesi Estelle (Murov) Gross bir hemşireydi. Jane, küçük yaşlardan itibaren babasının kapsadığı spor dünyasına hayrandı ve o ve küçük erkek kardeşi bazen ona ödevlerinde eşlik eder ve basın kutusunda otururlardı.
Aynı zamanda bir yazar olan Michael Gross, “Jane, Toots Shor’s’da büyüdü” – Manhattan’ın spor ve eğlence mekanlarıyla tanınan salonu – “Madison Square Garden, Yankee Stadyumu ve Polo Sahaları” dedi.
Bayan Gross, 1969’da Skidmore Koleji’nden edebiyat alanında lisans derecesi ile mezun olduktan sonra, Sports Illustrated tarafından araştırmacı olarak işe alındı. Kısa süre sonra Knicks, dergi için sezon ön izlemesi üzerinde çalışırken takım otobüsüne binmesine izin vermeyi reddettiğinde cinsiyetçilikle karşılaştı.
Derginin o zamanki yayıncısı John Meyers, Bayan Gross’un ne kadar uzun ve yakından olduğunu kabul ederek, “Çalışan basının bir üyesi olarak, aniden iki yaşından beri olduğundan daha fazla eylemden uzaklaştı” diye yazdı. Çocukluğunda babası onu maçlara götürdüğünden beri Knicks’i izlemişti.
Sports Illustrated’da altı yıl geçirdi ve Newsday’de dört yıl çalıştıktan sonra The Times’a katıldı. 1994’ten 1996’ya kadar Los Angeles Times’ın kentsel ilişkiler muhabiri olarak yaptığı bir ara hariç, 2008’e kadar gazetede kaldı. Huzurevine girene kadar Manhattan’da yaşadı.
AIDS krizi sırasında Bayan Gross ön saflardaydı. 1987’deki bir makalede, ölümün günlük yaşamın odak noktası haline geldiği New York şehrinin bölümleri hakkında yazdı.
“Greenwich Köyü’nün ağaçlıklı sokaklarında, canlı genç adamların iki ya da dört ya da altı arkadaşını kaybettiği yerde,” diye yazdı, “geçen bir cenaze arabası rutin olarak en iyi durumda birinin ölümüne işaret ediyor.
“Şiddet ve uyuşturucu bağımlılığının her zaman gençleri kaptığı Harlem veya Güney Bronx’un kiralık evlerinde ve konut projelerinde, anneler şimdi zatürree veya lösemiden veya kazanılmış bağışıklık yetersizliğinin örtmecesi olan hastalıklardan öldüklerini söyledikleri çocuklar için üzülüyorlar. sendromu.”
Annesinin öldüğü Riverdale bakımevindeki ölümünün, bir dizi düşüşün ardından travmatik bir beyin hasarından kaynaklandığını, kardeşi ve sadece hemen kurtulan Michael Gross söyledi.
Bayan Gross, 1975 yılında, spor takımlarının kulüp binalarını ve soyunma odalarını kadın gazetecilere açmaya isteksiz olduğu bir zamanda, profesyonel basketbol haberlerini yapmak için Long Island gazetesi Newsday’e katıldı. Çoğu oyuncu, kadınların dolaplarında kendilerine soru sorma ihtimalini, iç kutsal alanlarına izinsiz girmek olarak gördü. Erkek muhabirler memnuniyetle karşılansa da, kadın muhabirler ekiplerin röportaj yapacak oyuncuları getirmesi için koridorlarda beklemek zorunda kaldı.
Ancak Şubat 1975’te Bayan Gross, New York Knicks’in koçu Red Holzman’dan Madison Square Garden’daki bir maçtan sonra kendisini takımın soyunma odasına bırakmasını istedi. Kabul etti ve bir bariyer kırıldı.
Bir ay sonra, Bayan Gross, Amerikan Basketbol Birliği’nin (şimdi ABA’nın Brooklyn Nets’i) New York Nets üyeleriyle bir kayıptan sonra röportaj yapmaya çalışırken, takım, onu kabul edip etmeme konusunda bir oylama yaptı. Oylama başarısız oldu, ancak ertesi gün kazanılan zaferden sonra onu oyladılar. Diğer dört ABA takımı kısa süre sonra buna uydu.
1970’lerin sonlarına kadar NBA, kadınların soyunma odalarında çalışmasına izin verilmesini zorunlu kılan bir politika oluşturmadı. Tüm lig takımlarının uyum içinde olması birkaç yıl daha aldı.
Bayan Gross, soyunma odasına ilk girdiğinde “korktuğunu” söyledi.
Gazete İşletmeleri Derneği tarafından 1976’da yayınlanan bir profilde, “Ancak Newsday’deki bir spor yazarı arkadaşımın bana söylediklerini fark etmeye başladım,” dedi, “oyuncuların tadını, onları sahada görmeden gerçekten alamazsınız. soyunma odası ve paylaştıkları dostluk.”
O ekledi: “Bu güzel bir şey, büyük fiziksel çabadan sonra yakınlık ve ketlenme eksikliği. Çoğu kadın bunu nadiren yaşar.”
Bayan Gross, 2018’de Spor Medyasında Kadın Derneği’nden ödül aldığında daha önce soyunma odalarına ve kulüplere girdiği hakaretleri hatırlattı. Bir beyzbol oyuncusu Dave Kingman, üzerine bir kova su döktü ve daha önce ona spagetti ve köfte fırlattı. Ama aynı zamanda, kızlar kendisine örnek teşkil ettiği için teşekkür notları gönderdiğinde hissettiği minnettarlıktan da bahsetti.
“Mikrofilmdeki hikayelerimi okuduklarını ve dünyanın açıldığını hissettiklerini yazdılar” dedi.
Bayan Gross, 2013 ESPN belgeseli “Havlu Giysinler”de yer alan öncü kadın spor yazarlarından biriydi.
1979’da The Times’a spor yazarı olarak taşındı, ancak yaklaşık otuz yılının çoğunu Metropolitan, National ve Styles masalarında gazeteyle geçirdi. Yazdığı konular arasında AIDS krizi, kürtaj, Alzheimer hastalığı ve 1989 San Francisco depremi vardı.
Bayan Gross, daha sonra The Times ile, 1981’de Milwaukee County Stadyumu’ndaki misafir takımın soyunma odasında Yankees’ten Dave Winfield ile röportaj yaptı. Kredi… İlişkili basın
National masasında Bayan Gross ile çalışan eski Times editörü Jonathan Landman bir telefon görüşmesinde, “İnsanlar onu küçümseme eğilimindeydi ve o bunu memnuniyetle karşıladı” dedi. “Duygusal birinin rolünü oynadı ve çok sert değildi, ancak herkes kadar titiz ve sert fikirli bir muhabirdi.”
Bayan Gross, hızla güven uyandırması ve isteksiz insanları onunla samimi konuşmaya ikna etmesiyle ünlüydü. 1989’da California, San Mateo County’deki Planned Parenthood kliniğinde yedi kadınla görüştü – bazıları kürtaj yaptırmadan önce, bazıları da sonrasında. İçlerinden biri, 32 yaşında, İskoç doğumlu bir kadın, Bayan Gross’a hamileliğine yol açan tek gecelik ilişkiye baskı hissettiğini söyledi.
“Kötü şansın kapısına takıldım” dedi. “Şimdi kendimi suçlu hissediyorum, çok suçlu çünkü benim yaşımda daha mantıklı olmalısın.” “Bunun cinayet olup olmadığıyla hâlâ boğuşuyorum” diye ekledi.
2000’den 2003’e kadar annesinin tıbbi açıdan düşüşü, Bayan Gross’a yaşlanma ve baby boomer kuşlarının ebeveynlerine bakma konusunda karşılaştıkları zorluklar hakkında rapor vermeye başlaması için ilham verdi. The Times’da onun belirgin ritmi oldu. 2008 yılında, yaşlanma ve bakım vermenin çeşitli boyutlarını kapsayan The New Old Age adlı bir blog başlattı.
Erken bir blog yazısında Bayan Gross, annesinin ölümünün beşinci yıldönümünü mezarlıkta değil, annesinin son iki yılını geçirdiği Riverdale’deki İbranice Yaşlılar Evi’nde anmayı anlattı.
“Annemle en mutlu zamanlarım burada geçti” diye yazdı. “Kurumların önlenemediği kokularına, çıldırmış sakinlerin tahmin edilemez atılganlıklarına, daha önce yetenekli erkek ve kadınların ağzına lapa atan ‘besleyiciler’e, TV salonunda sıra sıra tekerlekli sandalyelere, bu huzurevinde annem ve ben vardık. birbirimizi daha önce hiç sahip olmadığımız bir şekilde tanıma ve sevme fırsatı.”
Yaşlanma konusundaki raporları, kişisel anlatımını pratik tavsiyelerle birleştiren “Acı Tatlı Bir Mevsim: Yaşlanan Ebeveynlerimizi ve Kendimizi Sevmek” (2011) kitabına yol açtı.
Kate Tuttle, The Boston Globe’daki incelemesinde, “Onun öğütlerinden bazıları, hem yaşlanmanın doğası hem de Medicare ve Medicaid’in bürokratik korkuları hakkında Eski Denizci tarzı üzücü” dedi. “Bu zor bir şey ve Gross, kendisi ve diğer bakıcılar için aldığı bedel hakkında etkileyici bir şekilde yazıyor.”
Bir yorumcu, Bayan Gross’un annesinin tıbbi gerilemesi hakkındaki 2011 tarihli kitabı için “Bu zor bir şey” diye yazdı ve “Gross, onun ve diğer bakıcıların ne kadar ağır olduğunu dokunaklı bir şekilde yazıyor.” Kredi… Hiçbiri
Jane Lee Gross, 10 Eylül 1947’de Manhattan’da doğdu. Babası Milton Gross, The New York Post için sendikalı bir spor köşe yazarıydı. Annesi Estelle (Murov) Gross bir hemşireydi. Jane, küçük yaşlardan itibaren babasının kapsadığı spor dünyasına hayrandı ve o ve küçük erkek kardeşi bazen ona ödevlerinde eşlik eder ve basın kutusunda otururlardı.
Aynı zamanda bir yazar olan Michael Gross, “Jane, Toots Shor’s’da büyüdü” – Manhattan’ın spor ve eğlence mekanlarıyla tanınan salonu – “Madison Square Garden, Yankee Stadyumu ve Polo Sahaları” dedi.
Bayan Gross, 1969’da Skidmore Koleji’nden edebiyat alanında lisans derecesi ile mezun olduktan sonra, Sports Illustrated tarafından araştırmacı olarak işe alındı. Kısa süre sonra Knicks, dergi için sezon ön izlemesi üzerinde çalışırken takım otobüsüne binmesine izin vermeyi reddettiğinde cinsiyetçilikle karşılaştı.
Derginin o zamanki yayıncısı John Meyers, Bayan Gross’un ne kadar uzun ve yakından olduğunu kabul ederek, “Çalışan basının bir üyesi olarak, aniden iki yaşından beri olduğundan daha fazla eylemden uzaklaştı” diye yazdı. Çocukluğunda babası onu maçlara götürdüğünden beri Knicks’i izlemişti.
Sports Illustrated’da altı yıl geçirdi ve Newsday’de dört yıl çalıştıktan sonra The Times’a katıldı. 1994’ten 1996’ya kadar Los Angeles Times’ın kentsel ilişkiler muhabiri olarak yaptığı bir ara hariç, 2008’e kadar gazetede kaldı. Huzurevine girene kadar Manhattan’da yaşadı.
AIDS krizi sırasında Bayan Gross ön saflardaydı. 1987’deki bir makalede, ölümün günlük yaşamın odak noktası haline geldiği New York şehrinin bölümleri hakkında yazdı.
“Greenwich Köyü’nün ağaçlıklı sokaklarında, canlı genç adamların iki ya da dört ya da altı arkadaşını kaybettiği yerde,” diye yazdı, “geçen bir cenaze arabası rutin olarak en iyi durumda birinin ölümüne işaret ediyor.
“Şiddet ve uyuşturucu bağımlılığının her zaman gençleri kaptığı Harlem veya Güney Bronx’un kiralık evlerinde ve konut projelerinde, anneler şimdi zatürree veya lösemiden veya kazanılmış bağışıklık yetersizliğinin örtmecesi olan hastalıklardan öldüklerini söyledikleri çocuklar için üzülüyorlar. sendromu.”