Yaklaşık 62 yıl önce, Cleveland’dan 13 yaşındaki Daniel Brush, Londra’daki Victoria ve Albert Müzesi’nde biçimlendirici bir deneyim yaşadı.
Annesi onu oraya, daha sonra kendi deyimiyle gözlerini açmayı amaçlayan bir Avrupa turunun parçası olarak getirmişti. Victoria ve Albert’e yapılan ziyaretin kesinlikle bu etkisi oldu, özellikle mücevher odaları ve granülasyon adı verilen ezoterik bir teknikle dekore edilmiş özel bir antik altın Etrüsk kasesi.
Bay Brush, 2012’de The New York Times’a “O zamanlar granülasyonun ne olduğunu bilmiyordum,” dedi, “ama üzerinde bir sürü minik top olan altın bir kase gördüm. ‘Hayatım boyunca böyle bir şey yapmalıyım’ diye düşündüm.”
Bu bir tür kaderse, Bay Brush o görüşme sırasında bunu yerine getirmişti ve sonra bazıları. Önceleri küçük bir uzmanlar grubu tarafından, ancak giderek daha geniş bir çevre tarafından, ayrıntılarıyla ve içlerindeki özveriyle tanımlanan türünün tek örneği çalışmalarıyla tanınan bir sanatçı haline gelmişti. Mücevherleri genellikle giyilmekten çok değer verilmek için tasarlanmıştı. Küçük heykelleri, incelikleri ve küçük ölçekli sanat eserleri nedeniyle Fabergé yumurtalarıyla karşılaştırmalar yaptı. Japonya’nın Tendai Budist rahiplerinin ritüellerinden ilham alan ve oğlu taban hayvan krakerlerinin süte karışmasını izlemekten ilham alan eserler verdi.
O zamanlar New York’taki Sanat ve Tasarım Müzesi’nin direktörü olan Holly Hotchner, 2012’de müze “Daniel Brush: Blue Steel Gold Light” (Daniel Brush: Mavi Çelik Altın Işık) adını verdiğinde, “Sınırları kesinlikle, düşünebildiğim herkesten daha fazla aşıyor,” demişti. çalışmalarının ilk geniş araştırması.
Bay Brush, 26 Kasım’da Manhattan’da öldü. 75 yaşındaydı.
Eşi Olivia Brush, ölümü doğruladı. Hiçbir sebep verilmedi.
Bay Brush, galeri sahnesini, komisyonları ve bayi temsilciliğini reddederek, uzun yıllar arka dünyada iyi korunan bir sır olmayı seçti. Çalışmalarını duyan koleksiyonerler, kendisinin ve kendisi de bir sanatçı olan eşinin yaşadığı ve çalıştığı Manhattan’ın Flatiron semtindeki çatı katına gelebilirdi, ancak “bu genellikle ‘satışsız’ çünkü kişisel bir bağlantıya ve bir duyguya ihtiyacı var. The Times, 2012’de “alıcılar, onun arka planının hassas bekçileri olacaklar” diye yazmıştı.
Bay Brush’ın “Tavşan Bilekliği”. Mücevherleri genellikle giyilmekten çok değer verilmek için tasarlanmıştı. Kredi… Takaaki Matsumoto
Washington’daki Smithsonian Amerikan Arka Müzesi’nin Renwick Galerisi’nde 1998’de düzenlenen “Daniel Brush: Gold Without Boundaries” adlı sergi ona yeni bir görünürlük kazandırdı. Ancak bundan sonra bile, onunla ilgili makaleler onu “münzevi”, “zor, esrarengiz” ve “münzevi” olarak tanımlama eğilimindeydi.
The Times, 2020’de “tıpkı bir Budist rahibin meditasyon sırasında tapınağın zeminini süpürmesi gibi”, birkaç saat boyunca çatı katını süpürmek gibi bir sabah ritüeli vardı. Çatı katında antika makaslar, 18. yüzyıldan kalma bir torna tezgahı ve çeşitli diğer eski nesneler vardı. ve makineler, Bay Brush’ın yukarıda bahsedilen granülasyon gibi tekniklerde kendi kendine öğrettiği ustalığının bir kanıtı – mücevherlerinden bazılarına ve diğer parçalarına büyüteç götüren ziyaretçiler, bunların gren benzeri altın parçalarından dizilerle süslendiğini gördüler.
Fransız kuyumculuk şirketi Van Cleef & Arpels’in CEO’su Nicolas Bos, 2019 kitabının önsözünde, “İşinde beni etkileyen şey, onun talepkar doğası ve altın, alüminyum ve çeliği mutlak bir hassasiyetle işleme yeteneğidir,” diye yazdı. “Daniel Brush: Mücevher Heykeli.” “Kuyumcu, kuyumcu ve metal işçisi olduğunu iddia ediyor ama bence her şeyden önce içinde bir tür büyücü var.”
Bay Brush tarafından yapılmış bir takı heykeli. Çalışmaları, incelikleri ve küçük ölçekli sanat eserleri nedeniyle Fabergé yumurtalarıyla karşılaştırmalar yaptı. Kredi… Takaaki Matsumoto/Rizzoli Electa
Büyüteci Bay Brush’ın bazı mücevherlerine ve diğer parçalarına götüren ziyaretçiler, bunların tanecikli altın parçalarıyla süslenmiş olduğunu gördüler. Kredi… Takaaki Matsumoto/Rizzoli Electa
Daniel David Brush, 22 Ocak 1947’de Cleveland’da doğdu. Ailesi Arthur ve Clara (Gross) Brush’ın çocuklar için bir giyim mağazası vardı.
Çocukken arka dersleri almaya başladı. 2012’de The Times’a “Arka Cleveland Müzesi’ndeki zırhı oldukça iyi çizebilirim” dedi.
13 yaşındayken Avrupa’ya yaptığı ilham verici gezinin ardından, 1969’da şimdiki Carnegie Mellon Üniversitesi’nde güzel sanatlar lisans derecesi ve 1971’de Güney Kaliforniya Üniversitesi’nde güzel sanatlar yüksek lisans derecesi almaya devam etti. Carnegie Mellon’da bir öğrenci arkadaşı olan Lynn Alpert ile tanıştı; 1969’da evlendiler ve Olivia Brush adını kullanmaya başladı.
1970’lerde, yüksek lisans okulundan sonra, Bay Brush Georgetown Üniversitesi’nde ders verdi ve resimleri biraz dikkat çekmeye başladı; bazıları 1976’da Washington’daki Corcoran Gallery’de bir grup sergisine dahil edildi. Ancak öğretmenlik yapmaktan rahatsız olmuştu.
Önde gelen bir mücevher yazarı olan Melanie Grant ile 2021’de yaptığı bir röportajda, “Okulun işi, parlak öğrencilerini iş piyasasına uydurmaktı” dedi. “Aileler, iş ve yukarı doğru hareketlilik sağlayan bir eğitim için tıslamak istedi.”
“İşimin, öğrencilerin eleştirel düşünmelerine yardımcı olmak için sonsuz kafa karışıklığı sarmallarını teşvik etmek, soruları teşvik etmek, bir duruma yalnızca soldan bakmakla kalmayıp aynı zamanda durum için yepyeni bir bakış açısı yaratmak olması gerektiğini hissettim” diye ekledi.
Bay Brush’ın “Gelincikler”i. Karısı, “Arka kategorilerini her zaman reddetti ve resim, çizim, heykel ve mücevherat arasında gidip gelmeyi severdi” dedi. Kredi… Takaaki Matsumoto/Rizzoli Electa
Böylece o ve eşi New York’a taşındı ve dikkatle arka planına odaklanmaya başladı – ancak 2017’de Women’s Wear Daily ile yaptığı bir röportajda hayran kitlesinin sınırlı olduğunu kabul etti.
“Ben müsaitim ve insanlar gelip bakabilirler ve her bir önceki arada bir gelirler” dedi. “Öyleyse son 30 yılda olan şey şu ki, 10 kişi tarafından son derece ünlü oldum ve beş kişi öldü.”
Bay Brush, eşine ek olarak oğulları Silla tarafından hayatta kaldı.
Bayan Brush, kocası için “yaşam ve işin eşanlamlı olduğunu” söyledi.
E-posta ile “Günün başlangıcı veya sonu yoktu” dedi. “Gecenin bir yarısı düşündüğü bir şey onu rahatsız ederse, kalkıp işine geri dönerdi. Hem yaşadığımız hem de çalıştığımız atölyemiz bölünmemiş. Oğlumuz, yatak odasının hemen önünde makineler, brandalar ve metal yığınlarının olduğu bir ortamda büyüdü.”
Çalışması sınıflandırmaya meydan okuyorsa, bunun kendi seçimi olduğunu söyledi.
“Arka kategorilerini her zaman reddetti ve resim, çizim, heykel ve mücevherat arasında gidip gelmeyi – aklı nereye giderse oraya gitmeyi severdi” dedi. “Yaptığı iş ne olursa olsun anlamlıydı. Bunların hepsi öğrenme yollarıydı. Çalışması ve onu yapma eylemi, onu, insanların hissedebildiklerini veya görebildiklerini söyledikleri derin bir duygusal düzeyde ele geçirdi.
Bu onun umuduydu.
1998’de “Birini biraz olsun durdurabilirseniz, işim bir şekilde kendi duygularına ayna olabilirse, gidip diğer arka planlara bakarlar ve tüm deneyim güzel bir şey olur” dedi 1998’de. “Çalışmama bakıp kalp atışlarımı duyabiliyorlarsa, asıl duydukları kalp atışlarıdır.”
Annesi onu oraya, daha sonra kendi deyimiyle gözlerini açmayı amaçlayan bir Avrupa turunun parçası olarak getirmişti. Victoria ve Albert’e yapılan ziyaretin kesinlikle bu etkisi oldu, özellikle mücevher odaları ve granülasyon adı verilen ezoterik bir teknikle dekore edilmiş özel bir antik altın Etrüsk kasesi.
Bay Brush, 2012’de The New York Times’a “O zamanlar granülasyonun ne olduğunu bilmiyordum,” dedi, “ama üzerinde bir sürü minik top olan altın bir kase gördüm. ‘Hayatım boyunca böyle bir şey yapmalıyım’ diye düşündüm.”
Bu bir tür kaderse, Bay Brush o görüşme sırasında bunu yerine getirmişti ve sonra bazıları. Önceleri küçük bir uzmanlar grubu tarafından, ancak giderek daha geniş bir çevre tarafından, ayrıntılarıyla ve içlerindeki özveriyle tanımlanan türünün tek örneği çalışmalarıyla tanınan bir sanatçı haline gelmişti. Mücevherleri genellikle giyilmekten çok değer verilmek için tasarlanmıştı. Küçük heykelleri, incelikleri ve küçük ölçekli sanat eserleri nedeniyle Fabergé yumurtalarıyla karşılaştırmalar yaptı. Japonya’nın Tendai Budist rahiplerinin ritüellerinden ilham alan ve oğlu taban hayvan krakerlerinin süte karışmasını izlemekten ilham alan eserler verdi.
O zamanlar New York’taki Sanat ve Tasarım Müzesi’nin direktörü olan Holly Hotchner, 2012’de müze “Daniel Brush: Blue Steel Gold Light” (Daniel Brush: Mavi Çelik Altın Işık) adını verdiğinde, “Sınırları kesinlikle, düşünebildiğim herkesten daha fazla aşıyor,” demişti. çalışmalarının ilk geniş araştırması.
Bay Brush, 26 Kasım’da Manhattan’da öldü. 75 yaşındaydı.
Eşi Olivia Brush, ölümü doğruladı. Hiçbir sebep verilmedi.
Bay Brush, galeri sahnesini, komisyonları ve bayi temsilciliğini reddederek, uzun yıllar arka dünyada iyi korunan bir sır olmayı seçti. Çalışmalarını duyan koleksiyonerler, kendisinin ve kendisi de bir sanatçı olan eşinin yaşadığı ve çalıştığı Manhattan’ın Flatiron semtindeki çatı katına gelebilirdi, ancak “bu genellikle ‘satışsız’ çünkü kişisel bir bağlantıya ve bir duyguya ihtiyacı var. The Times, 2012’de “alıcılar, onun arka planının hassas bekçileri olacaklar” diye yazmıştı.
Bay Brush’ın “Tavşan Bilekliği”. Mücevherleri genellikle giyilmekten çok değer verilmek için tasarlanmıştı. Kredi… Takaaki Matsumoto
Washington’daki Smithsonian Amerikan Arka Müzesi’nin Renwick Galerisi’nde 1998’de düzenlenen “Daniel Brush: Gold Without Boundaries” adlı sergi ona yeni bir görünürlük kazandırdı. Ancak bundan sonra bile, onunla ilgili makaleler onu “münzevi”, “zor, esrarengiz” ve “münzevi” olarak tanımlama eğilimindeydi.
The Times, 2020’de “tıpkı bir Budist rahibin meditasyon sırasında tapınağın zeminini süpürmesi gibi”, birkaç saat boyunca çatı katını süpürmek gibi bir sabah ritüeli vardı. Çatı katında antika makaslar, 18. yüzyıldan kalma bir torna tezgahı ve çeşitli diğer eski nesneler vardı. ve makineler, Bay Brush’ın yukarıda bahsedilen granülasyon gibi tekniklerde kendi kendine öğrettiği ustalığının bir kanıtı – mücevherlerinden bazılarına ve diğer parçalarına büyüteç götüren ziyaretçiler, bunların gren benzeri altın parçalarından dizilerle süslendiğini gördüler.
Fransız kuyumculuk şirketi Van Cleef & Arpels’in CEO’su Nicolas Bos, 2019 kitabının önsözünde, “İşinde beni etkileyen şey, onun talepkar doğası ve altın, alüminyum ve çeliği mutlak bir hassasiyetle işleme yeteneğidir,” diye yazdı. “Daniel Brush: Mücevher Heykeli.” “Kuyumcu, kuyumcu ve metal işçisi olduğunu iddia ediyor ama bence her şeyden önce içinde bir tür büyücü var.”
Bay Brush tarafından yapılmış bir takı heykeli. Çalışmaları, incelikleri ve küçük ölçekli sanat eserleri nedeniyle Fabergé yumurtalarıyla karşılaştırmalar yaptı. Kredi… Takaaki Matsumoto/Rizzoli Electa
Büyüteci Bay Brush’ın bazı mücevherlerine ve diğer parçalarına götüren ziyaretçiler, bunların tanecikli altın parçalarıyla süslenmiş olduğunu gördüler. Kredi… Takaaki Matsumoto/Rizzoli Electa
Daniel David Brush, 22 Ocak 1947’de Cleveland’da doğdu. Ailesi Arthur ve Clara (Gross) Brush’ın çocuklar için bir giyim mağazası vardı.
Çocukken arka dersleri almaya başladı. 2012’de The Times’a “Arka Cleveland Müzesi’ndeki zırhı oldukça iyi çizebilirim” dedi.
13 yaşındayken Avrupa’ya yaptığı ilham verici gezinin ardından, 1969’da şimdiki Carnegie Mellon Üniversitesi’nde güzel sanatlar lisans derecesi ve 1971’de Güney Kaliforniya Üniversitesi’nde güzel sanatlar yüksek lisans derecesi almaya devam etti. Carnegie Mellon’da bir öğrenci arkadaşı olan Lynn Alpert ile tanıştı; 1969’da evlendiler ve Olivia Brush adını kullanmaya başladı.
1970’lerde, yüksek lisans okulundan sonra, Bay Brush Georgetown Üniversitesi’nde ders verdi ve resimleri biraz dikkat çekmeye başladı; bazıları 1976’da Washington’daki Corcoran Gallery’de bir grup sergisine dahil edildi. Ancak öğretmenlik yapmaktan rahatsız olmuştu.
Önde gelen bir mücevher yazarı olan Melanie Grant ile 2021’de yaptığı bir röportajda, “Okulun işi, parlak öğrencilerini iş piyasasına uydurmaktı” dedi. “Aileler, iş ve yukarı doğru hareketlilik sağlayan bir eğitim için tıslamak istedi.”
“İşimin, öğrencilerin eleştirel düşünmelerine yardımcı olmak için sonsuz kafa karışıklığı sarmallarını teşvik etmek, soruları teşvik etmek, bir duruma yalnızca soldan bakmakla kalmayıp aynı zamanda durum için yepyeni bir bakış açısı yaratmak olması gerektiğini hissettim” diye ekledi.
Bay Brush’ın “Gelincikler”i. Karısı, “Arka kategorilerini her zaman reddetti ve resim, çizim, heykel ve mücevherat arasında gidip gelmeyi severdi” dedi. Kredi… Takaaki Matsumoto/Rizzoli Electa
Böylece o ve eşi New York’a taşındı ve dikkatle arka planına odaklanmaya başladı – ancak 2017’de Women’s Wear Daily ile yaptığı bir röportajda hayran kitlesinin sınırlı olduğunu kabul etti.
“Ben müsaitim ve insanlar gelip bakabilirler ve her bir önceki arada bir gelirler” dedi. “Öyleyse son 30 yılda olan şey şu ki, 10 kişi tarafından son derece ünlü oldum ve beş kişi öldü.”
Bay Brush, eşine ek olarak oğulları Silla tarafından hayatta kaldı.
Bayan Brush, kocası için “yaşam ve işin eşanlamlı olduğunu” söyledi.
E-posta ile “Günün başlangıcı veya sonu yoktu” dedi. “Gecenin bir yarısı düşündüğü bir şey onu rahatsız ederse, kalkıp işine geri dönerdi. Hem yaşadığımız hem de çalıştığımız atölyemiz bölünmemiş. Oğlumuz, yatak odasının hemen önünde makineler, brandalar ve metal yığınlarının olduğu bir ortamda büyüdü.”
Çalışması sınıflandırmaya meydan okuyorsa, bunun kendi seçimi olduğunu söyledi.
“Arka kategorilerini her zaman reddetti ve resim, çizim, heykel ve mücevherat arasında gidip gelmeyi – aklı nereye giderse oraya gitmeyi severdi” dedi. “Yaptığı iş ne olursa olsun anlamlıydı. Bunların hepsi öğrenme yollarıydı. Çalışması ve onu yapma eylemi, onu, insanların hissedebildiklerini veya görebildiklerini söyledikleri derin bir duygusal düzeyde ele geçirdi.
Bu onun umuduydu.
1998’de “Birini biraz olsun durdurabilirseniz, işim bir şekilde kendi duygularına ayna olabilirse, gidip diğer arka planlara bakarlar ve tüm deneyim güzel bir şey olur” dedi 1998’de. “Çalışmama bakıp kalp atışlarımı duyabiliyorlarsa, asıl duydukları kalp atışlarıdır.”