John Wesley, Pop Art’ın kuyusundan değil, Amerikan bilinçdışının daha derin, daha yabancı bir rezervuarından fışkıran yassı, karikatürize figürlerin ressamı, yüzen bebekler, lastik gibi çıplaklar ve bahtsız çizgi roman kocası Dagwood Bumstead, Perşembe günü Manhattan’daki evinde öldü. 93 yaşındaydı.
Ölümü, çalışmalarını yıllardır temsil eden New York galerisi Fredericks & Freiser tarafından doğrulandı.
Elli yılı aşkın üretken bir kariyerde, Jack olarak bilinen Bay Wesley, neredeyse her kategorizasyon girişiminden sıyrılma gibi büyük bir ayrıcalığa ve ara sıra kritik talihsizliklere sahipti. Pop sanatçısı etiketine müsamaha gösterdiğini söyledi, çünkü çoğunlukla onu şovlara soktu. Yıllar boyunca eleştirmenler onu çeşitli şekillerde “Sürrealist gizli ajan”, kurnaz bir erotikçi, Rokoko’nun son zamanlardaki bir tezahürü, dönek bir Renk Alanı sanatçısı ve “Aubrey Beardsley aracılığıyla bir Yunan vazo ressamı” olarak tanımladılar.
Heykeltıraş Donald Judd, Bay Wesley’nin resimlerini, Minimalizmin başyapıtlarının ve Marfa, Teksas’taki Chinati Vakfı’ndaki diğer titiz çalışmaların yanında kutsal saydı, ancak Bay Judd, tam olarak nedenini açıklamak için alışılmadık bir şekilde kayıp görünüyordu. Çalışmaları hakkında konuşmaktan nefret eden Bay Wesley, ancak diğer sanatçılarla başıboş bir resmi yakınlığı kabul edecek kadar ileri giderdi.
“Resmim, Alman Gotik tarzı gibi,” demişti bir keresinde, “ince yapıyı ve hassas, temiz şekillendirmeyi hedefliyor.”
Ayrıca komik olmasını istediğini açıkça belirtti ve akranları bunun için ona hayran kaldı.
Sanatçı Dan Flavin bir keresinde “Batı’nın görünür sanatlarında düpedüz kahrolası aptallık için ayrıntılı iyi mizah nadirdir” diye yazmıştı. “Jack Wesley onlarla tuhaf eksantrik bir hassasiyetle başa çıkabilir.”
“Bite” (1992). Kredi… John Wesley Arşivleri
John Wesley Arşivleri
“Jack Frost” (1990). Kredi… John Wesley Arşivleri
. Wesley nadiren röportaj verdi, ancak 2009’da The New York Times ile Venedik Bienali kapsamında Prada Vakfı tarafından düzenlenen bir retrospektif vesilesiyle bir röportajda şunları söyledi: sürrealist. Yaptığım şeyi yapmak sadece eğlenceliydi.”
Bayisi, Bay Wesley’nin kariyeri boyunca gazete ve dergi görüntülerini tuvale çevirmek için kullandığı ızgaralı, kurşun kalemle işaretlenmiş aydınger kağıdının bir parçasını tuttuğunda halüsinasyon değişiklikleriyle, gözleri muzipçe parıldıyordu. “Bu sihirdir!” dedi.
John Mercer Wesley, 25 Kasım 1928’de Los Angeles’ta doğdu. Adını Eski Ahit patriği olan babası Ner, 1934’te bir cumartesi günü bir hırdavatçıdaki işinden eve döndü ve ailenin banyo zemininde felç geçirerek öldü, o sırada 5 yaşındaki oğlu onu “ayakkabıları hâlâ ayaktayken buldu. üzerinde,” Bay Wesley’nin hatırladığı gibi.
Los Angeles Telefon Şirketi’nde çalışan annesi Elsa Marie Patzwaldt yeniden evlenip onu geri almadan önce bir yıl yetimhanede kaldı. Babasının ölümünün travması derin bir etki yaptı ve genç Bay Wesley, evlendikten sonrasına kadar araba kullanamayacak kadar yalnız bir kitap kurdu.
Genç bir yetişkin olarak geceleri sanat derslerine katıldı ve bulaşık makinesi, depo stokçusu ve uçak perçin makinesi de dahil olmak üzere önüne ne kadar mavi yakalı iş gelirse aldı. İşlerinden ikisi, olacağı ressam için beklenmedik bir yem sağladı. 1953’te, Northrop Aircraft Corporation’daki illüstrasyon departmanı tarafından, taslakları çizimlere basitleştirmek için işe alındı; bu, birçok erken resminde kullandığı basit, işlevsel çizgi ve mat, siyanotip mavisi sevgisini aşılayan bir görevdi.
“The Aviator’s Daughters” (1963). Kredi… John Wesley Arşivleri
1960 yılında New York’a taşındıktan sonra posta memuru olarak işe girdi – Amerika Birleşik Devletleri Posta Servisi’ni “çok kibar mahkumlarla dolu çok kibar bir hapishane” olarak nitelendirdi – ve postanenin bazı sembollerini kullanmaya başladı, örneğin: çalışan rozetinde ve kalkan benzeri bir posta pulunda resim için konu olarak bulundu.
Bu çalışmanın “afişler, posterler ya da başka bir şey” gibi görünmek için tasarlandığını ve Bay Johns tarafından bayrak, hedef ve sayıların ölü pan resimlerini şöyle tanımladığı Jasper Johns’tan etkilendiğini söyledi. “zihnin zaten bildiği şeyler” tasvirleri.
Ancak Mr. Wesley’nin bu tür gündelik nesneleri indirgemeci yorumlamaları, o yıllarda Roy Lichtenstein, James Rosenquist ve Andy Warbellhol’un çalışmalarıyla uyumluydu. Çorba Tenekeleri” resimleri ilk olarak 1962’de Los Angeles’taki Ferus Gallery’de gösterildi.
Bay Wesley’nin görsel takıntıları ve stili kısa sürede Pop yurttaşlarından çok daha tuhaf çıktı. 1963’te, eski Mısır mezar oymacılığını çağrıştıran tekrarlayan friz benzeri oluşumlarda düzenlenmiş hayvanları -develer, kurbağalar, yavru kuşlar, şehvetli sincaplar- getirmişti. Bir keresinde “Tekrar işleri komik hale getirir” dedi.
Başlıkları – “Debbie Millstein Bir Thumbtack Yuttu”, “Macar Köpek Güreşçisi”, “Babies Yağmur Yağdığı Gün Bir Çift Yakaladım” – sanki vodvil rutinlerinden ödünç alınmış gibiydi. Theodore Roosevelt, Rudyard Kipling ve Kont Henri de Baillet-Latour, Belçikalı diplomat ve Los Angeles’taki 1932 Yaz Olimpiyatları’nı denetleyen Uluslararası Olimpiyat Komitesi başkanı gibi tuhaf bir şekilde anakronistik portre seçimleri yaptı. Yıllardır Wesley.
“Dagwood Wave Dancer” (1991). Kredi… Fredericks Freiser Galerisi
1973’te Chic Young’ın popüler çizgi romanı “Blondie”den Dagwood Bumstead ile uzun süre meşgul olmaya başladı. Kıvırcık karakter, Bay Wesley’nin kayıp babası için bir vekil oldu.
“Gerçekten benim küçüklüğümdeki evim – o lambalar, o perdeler, o sandalye,” dedi resimlerin senaryoları hakkında, bazen de Japon tahta baskılarının uyumsuz önerileriyle işleniyor. “Babam Bumstead gibiydi. Bumstead gibi zayıftı ve işe kravat takardı ve akşam işten eve geldiğinde komşularına şapkasını verirdi. Ner Wesley’i arıyorum.”
Bay Wesley, gençliğinde bir şekilde bir çizgi roman karakterine benziyordu: uzun boylu ve kambur yakışıklılığı ve düz kahverengi saçlarıyla bir şok vardı. New York’ta, Bay Flavin, Bay Judd, Robert Ryman ve Bay Wesley’in ikinci karısı ressam Jo Baer’in de aralarında bulunduğu, yeni doğmakta olan postmodern sanatçılardan oluşan – hiçbiri onunki gibi sanat yapamayan – farklı bir kalabalığın üyesiydi. Los Angeles’tan doğuya taşınmıştı.
İlk karısı Alice Richter’den iki çocuğu vardı, kızı Christine Knox ve ondan hayatta kalan bir oğlu Ner Wesley. 1970 yılında Bayan Baer ile olan evliliğinin sona ermesinden sonra, romancı Hannah Green ile evlendi ve 1996 yılında ölene kadar onunla kaldı. Aktör Matthew Broderick’in annesi ressam ve oyun yazarı Patsy Broderick, altı yıl boyunca onun arkadaşıydı.
Mr. 1970’lerin başında Wesley. New York’ta yeni doğmakta olan postmodern sanatçılardan oluşan farklı bir kalabalığın üyesiydi. Kredi… John Wesley Arşivleri
. Wesley’nin çalışmaları 1972’de Almanya’nın Kassel kentindeki Documenta 5 uluslararası sanat sergisinde gösterildi ve 2000 yılında Queens’teki PS 1 Çağdaş Sanat Merkezi’nde (şimdi MoMA PS1 olarak bilinir) bir retrospektif verildi. Çalışmaları ayrıca önemli kamu koleksiyonlarına girdi. Amsterdam’daki Whitney Amerikan Sanatı Müzesi, Modern Sanat Müzesi ve Stedelijk Müzesi’nden olanlar. Ama bir bakıma, sonuna kadar bir bilgenin sevgilisi olarak kaldı – zarif, esrarengiz bir şehvet.
Eleştirmen Dave Hickey 2000 yılında Artforum’da “Wesley’nin bir ressam olarak süregelen modası, her yönüyle büyük bir caz müzisyeni veya söz yazarınınkine Amerikalı bir sanatçınınkinden daha yakın” diye yazmıştı. “Aşkınlar bölgesinde, o sadece John Wesley, tanınmış bir usta, resmin Cole Porter’ı. Bilenler bilir; umursayanlar; bilmeyen ya da umursayanların bir fikri yok ama bu da sorun değil.”
Kocasının çalışmalarıyla ilgili en iyi yazarlardan biri olan Bayan Green, Bay Wesley’nin nadir yeteneğinin, uyanık bir rüya gören gibi, kaynakların bilinmezliğini sakince kabul ederken hala onlara dokunabilmesinde yattığını söyledi.
“Onun fikirleri, zihin (bir küre gibi) karanlığa döndüğünde gelir” diye yazdı. “Gizemli ve çeşitli ikonografisinin belli bir büyüsü, kendisi için de belli bir gizemi olmalı.”
Jaevon Williams raporlamaya katkıda bulundu.
Ölümü, çalışmalarını yıllardır temsil eden New York galerisi Fredericks & Freiser tarafından doğrulandı.
Elli yılı aşkın üretken bir kariyerde, Jack olarak bilinen Bay Wesley, neredeyse her kategorizasyon girişiminden sıyrılma gibi büyük bir ayrıcalığa ve ara sıra kritik talihsizliklere sahipti. Pop sanatçısı etiketine müsamaha gösterdiğini söyledi, çünkü çoğunlukla onu şovlara soktu. Yıllar boyunca eleştirmenler onu çeşitli şekillerde “Sürrealist gizli ajan”, kurnaz bir erotikçi, Rokoko’nun son zamanlardaki bir tezahürü, dönek bir Renk Alanı sanatçısı ve “Aubrey Beardsley aracılığıyla bir Yunan vazo ressamı” olarak tanımladılar.
Heykeltıraş Donald Judd, Bay Wesley’nin resimlerini, Minimalizmin başyapıtlarının ve Marfa, Teksas’taki Chinati Vakfı’ndaki diğer titiz çalışmaların yanında kutsal saydı, ancak Bay Judd, tam olarak nedenini açıklamak için alışılmadık bir şekilde kayıp görünüyordu. Çalışmaları hakkında konuşmaktan nefret eden Bay Wesley, ancak diğer sanatçılarla başıboş bir resmi yakınlığı kabul edecek kadar ileri giderdi.
“Resmim, Alman Gotik tarzı gibi,” demişti bir keresinde, “ince yapıyı ve hassas, temiz şekillendirmeyi hedefliyor.”
Ayrıca komik olmasını istediğini açıkça belirtti ve akranları bunun için ona hayran kaldı.
Sanatçı Dan Flavin bir keresinde “Batı’nın görünür sanatlarında düpedüz kahrolası aptallık için ayrıntılı iyi mizah nadirdir” diye yazmıştı. “Jack Wesley onlarla tuhaf eksantrik bir hassasiyetle başa çıkabilir.”
“Bite” (1992). Kredi… John Wesley Arşivleri
John Wesley Arşivleri
“Jack Frost” (1990). Kredi… John Wesley Arşivleri
. Wesley nadiren röportaj verdi, ancak 2009’da The New York Times ile Venedik Bienali kapsamında Prada Vakfı tarafından düzenlenen bir retrospektif vesilesiyle bir röportajda şunları söyledi: sürrealist. Yaptığım şeyi yapmak sadece eğlenceliydi.”
Bayisi, Bay Wesley’nin kariyeri boyunca gazete ve dergi görüntülerini tuvale çevirmek için kullandığı ızgaralı, kurşun kalemle işaretlenmiş aydınger kağıdının bir parçasını tuttuğunda halüsinasyon değişiklikleriyle, gözleri muzipçe parıldıyordu. “Bu sihirdir!” dedi.
John Mercer Wesley, 25 Kasım 1928’de Los Angeles’ta doğdu. Adını Eski Ahit patriği olan babası Ner, 1934’te bir cumartesi günü bir hırdavatçıdaki işinden eve döndü ve ailenin banyo zemininde felç geçirerek öldü, o sırada 5 yaşındaki oğlu onu “ayakkabıları hâlâ ayaktayken buldu. üzerinde,” Bay Wesley’nin hatırladığı gibi.
Los Angeles Telefon Şirketi’nde çalışan annesi Elsa Marie Patzwaldt yeniden evlenip onu geri almadan önce bir yıl yetimhanede kaldı. Babasının ölümünün travması derin bir etki yaptı ve genç Bay Wesley, evlendikten sonrasına kadar araba kullanamayacak kadar yalnız bir kitap kurdu.
Genç bir yetişkin olarak geceleri sanat derslerine katıldı ve bulaşık makinesi, depo stokçusu ve uçak perçin makinesi de dahil olmak üzere önüne ne kadar mavi yakalı iş gelirse aldı. İşlerinden ikisi, olacağı ressam için beklenmedik bir yem sağladı. 1953’te, Northrop Aircraft Corporation’daki illüstrasyon departmanı tarafından, taslakları çizimlere basitleştirmek için işe alındı; bu, birçok erken resminde kullandığı basit, işlevsel çizgi ve mat, siyanotip mavisi sevgisini aşılayan bir görevdi.
“The Aviator’s Daughters” (1963). Kredi… John Wesley Arşivleri
1960 yılında New York’a taşındıktan sonra posta memuru olarak işe girdi – Amerika Birleşik Devletleri Posta Servisi’ni “çok kibar mahkumlarla dolu çok kibar bir hapishane” olarak nitelendirdi – ve postanenin bazı sembollerini kullanmaya başladı, örneğin: çalışan rozetinde ve kalkan benzeri bir posta pulunda resim için konu olarak bulundu.
Bu çalışmanın “afişler, posterler ya da başka bir şey” gibi görünmek için tasarlandığını ve Bay Johns tarafından bayrak, hedef ve sayıların ölü pan resimlerini şöyle tanımladığı Jasper Johns’tan etkilendiğini söyledi. “zihnin zaten bildiği şeyler” tasvirleri.
Ancak Mr. Wesley’nin bu tür gündelik nesneleri indirgemeci yorumlamaları, o yıllarda Roy Lichtenstein, James Rosenquist ve Andy Warbellhol’un çalışmalarıyla uyumluydu. Çorba Tenekeleri” resimleri ilk olarak 1962’de Los Angeles’taki Ferus Gallery’de gösterildi.
Bay Wesley’nin görsel takıntıları ve stili kısa sürede Pop yurttaşlarından çok daha tuhaf çıktı. 1963’te, eski Mısır mezar oymacılığını çağrıştıran tekrarlayan friz benzeri oluşumlarda düzenlenmiş hayvanları -develer, kurbağalar, yavru kuşlar, şehvetli sincaplar- getirmişti. Bir keresinde “Tekrar işleri komik hale getirir” dedi.
Başlıkları – “Debbie Millstein Bir Thumbtack Yuttu”, “Macar Köpek Güreşçisi”, “Babies Yağmur Yağdığı Gün Bir Çift Yakaladım” – sanki vodvil rutinlerinden ödünç alınmış gibiydi. Theodore Roosevelt, Rudyard Kipling ve Kont Henri de Baillet-Latour, Belçikalı diplomat ve Los Angeles’taki 1932 Yaz Olimpiyatları’nı denetleyen Uluslararası Olimpiyat Komitesi başkanı gibi tuhaf bir şekilde anakronistik portre seçimleri yaptı. Yıllardır Wesley.
“Dagwood Wave Dancer” (1991). Kredi… Fredericks Freiser Galerisi
1973’te Chic Young’ın popüler çizgi romanı “Blondie”den Dagwood Bumstead ile uzun süre meşgul olmaya başladı. Kıvırcık karakter, Bay Wesley’nin kayıp babası için bir vekil oldu.
“Gerçekten benim küçüklüğümdeki evim – o lambalar, o perdeler, o sandalye,” dedi resimlerin senaryoları hakkında, bazen de Japon tahta baskılarının uyumsuz önerileriyle işleniyor. “Babam Bumstead gibiydi. Bumstead gibi zayıftı ve işe kravat takardı ve akşam işten eve geldiğinde komşularına şapkasını verirdi. Ner Wesley’i arıyorum.”
Bay Wesley, gençliğinde bir şekilde bir çizgi roman karakterine benziyordu: uzun boylu ve kambur yakışıklılığı ve düz kahverengi saçlarıyla bir şok vardı. New York’ta, Bay Flavin, Bay Judd, Robert Ryman ve Bay Wesley’in ikinci karısı ressam Jo Baer’in de aralarında bulunduğu, yeni doğmakta olan postmodern sanatçılardan oluşan – hiçbiri onunki gibi sanat yapamayan – farklı bir kalabalığın üyesiydi. Los Angeles’tan doğuya taşınmıştı.
İlk karısı Alice Richter’den iki çocuğu vardı, kızı Christine Knox ve ondan hayatta kalan bir oğlu Ner Wesley. 1970 yılında Bayan Baer ile olan evliliğinin sona ermesinden sonra, romancı Hannah Green ile evlendi ve 1996 yılında ölene kadar onunla kaldı. Aktör Matthew Broderick’in annesi ressam ve oyun yazarı Patsy Broderick, altı yıl boyunca onun arkadaşıydı.
Mr. 1970’lerin başında Wesley. New York’ta yeni doğmakta olan postmodern sanatçılardan oluşan farklı bir kalabalığın üyesiydi. Kredi… John Wesley Arşivleri
. Wesley’nin çalışmaları 1972’de Almanya’nın Kassel kentindeki Documenta 5 uluslararası sanat sergisinde gösterildi ve 2000 yılında Queens’teki PS 1 Çağdaş Sanat Merkezi’nde (şimdi MoMA PS1 olarak bilinir) bir retrospektif verildi. Çalışmaları ayrıca önemli kamu koleksiyonlarına girdi. Amsterdam’daki Whitney Amerikan Sanatı Müzesi, Modern Sanat Müzesi ve Stedelijk Müzesi’nden olanlar. Ama bir bakıma, sonuna kadar bir bilgenin sevgilisi olarak kaldı – zarif, esrarengiz bir şehvet.
Eleştirmen Dave Hickey 2000 yılında Artforum’da “Wesley’nin bir ressam olarak süregelen modası, her yönüyle büyük bir caz müzisyeni veya söz yazarınınkine Amerikalı bir sanatçınınkinden daha yakın” diye yazmıştı. “Aşkınlar bölgesinde, o sadece John Wesley, tanınmış bir usta, resmin Cole Porter’ı. Bilenler bilir; umursayanlar; bilmeyen ya da umursayanların bir fikri yok ama bu da sorun değil.”
Kocasının çalışmalarıyla ilgili en iyi yazarlardan biri olan Bayan Green, Bay Wesley’nin nadir yeteneğinin, uyanık bir rüya gören gibi, kaynakların bilinmezliğini sakince kabul ederken hala onlara dokunabilmesinde yattığını söyledi.
“Onun fikirleri, zihin (bir küre gibi) karanlığa döndüğünde gelir” diye yazdı. “Gizemli ve çeşitli ikonografisinin belli bir büyüsü, kendisi için de belli bir gizemi olmalı.”
Jaevon Williams raporlamaya katkıda bulundu.