Siyah rengi araştırmaları onu Fransa’nın önde gelen savaş sonrası soyut ressamı yapan Pierre Soulages, Çarşamba günü güney Fransa’daki bir liman kenti olan Sète’de öldü. 102 yaşındaydı.
Bir hastanede ölümü, Bay Soulages’i Amerika Birleşik Devletleri’nde temsil eden galeri LGDR’nin kurucu ortağı ve kıdemli ortağı Dominique Lévy ve Emilio Steinberger tarafından doğrulandı.
Bay Soulages, 1940’ların sonlarında ceviz lekesi veya bazen cam üzerine katran kullanarak kağıt üzerinde bir dizi cesur kaligrafi çalışmasıyla dikkat çekti. Onların kasvetli tonları, Fransa’nın Soyut Dışavurumculuğa yanıtı olan Tachisme taraftarlarının tercih ettiği parlak renklerle keskin bir tezat oluşturuyordu. Buna karşılık, 2014 yılında Röportaj dergisine resimlerinin “bir bardak sütün içindeki sinek gibi göründüğünü” söyledi.
1960’lar ve 70’lerdeki çalışmalarında, renkli arka planları ortaya çıkarmak için siyah şeritler kazındı, ancak genel kompozisyon – eleştirmenlerin genellikle Franz Kline’ın kaligrafik işaretlerine benzettiği geniş bir fırçayla yapılan koyu eğik çizgiler – ile tutarlı kaldı. onun önceki çalışması. 1930’lu ve 40’lı yıllarda Çağdaş Arka Müzesi’nde resim küratörü olan James Johnson Sweeney, Bay Soulages’in heybetli, statik formlarını “piyanoda çalınan ve tutulan bir akor” olarak nitelendirdi.
Bay Soulages hızla bir Avrupa itibarı kazandı; çalışmaları 1952’de Venedik Bienali’nde ve 1955’te Batı Almanya’nın Kassel kentindeki ilk Documenta sergisinde yer aldı. New York’ta, ünlü Betty Parsons Gallery, çalışmalarını 1949’da sergiledi ve Sidney Janis, bir yıl sonra bir Leo Castelli tarafından düzenlenen sergi.
1954’te Bay Soulages, Soyut Dışavurumculuğu teşvik etmede önemli bir rol oynayan, aynı zamanda çağdaş Avrupalı sanatçıları da destekleyen Samuel Kootz Galerisi ile sergilemeye başladı. Eserlerine boyut ve tarihe göre isim verme ve resimlerini tavana asma pratiğini benimsemiştir.
Bay Soulages’in “Peinture 195 x 155 cm, 7 février 1957.” Ara sıra rengi kullandı, ancak genellikle siyah için bir folyo olarak. Kredi… Sanatçı Hakları Derneği (ARS), New York/ADAGP, Paris, LGDR aracılığıyla
Bay Soulages, Paris’teki stüdyosunda bir tuvalle boş yere uğraştıktan sonra, 1979’da siyah boyanın olasılıkları hakkında yeni bir anlayışa vardı. Ellerini havaya kaldırarak gece için emekli oldu.
Ertesi sabah, 2009’da Paris’teki Pompidou Merkezi için bir görüşmeciye, “Resmi canlandıran şeyin siyah olmadığını, siyah yüzeylere yansıyan ışığın olduğunu gördüm” dedi. “Işık bana resimden geliyordu, ben resmin içindeydim. Üstelik ışık, ışığın en büyük yokluğu olan renkten geliyordu.”
Kırk yılı aşkın bir süredir Bay Soulages, “outrenoir” veya “siyahın ötesinde” adını verdiği, gelişen bir dizi resimde siyahın olası her varyasyonunu çalıştı ve bazen kalın boya levhalarında yeni dokular oluşturmak için kaşıklar veya küçük tırmıklar kullandı. renk ve ışığın incelikli etkilerini uyandırır.
“Peinture 130 x 102 cm, 22 juillet 2020.” Kırk yılı aşkın bir süredir Bay Soulages, siyah üzerinde mümkün olan her çeşitleme üzerinde çalıştı. Kredi… Sanatçı Hakları Derneği (ARS), New York/ADAGP, Paris, LGDR aracılığıyla
1979’da eleştirmen Bernard Ceysson’a “Bazı sabahlar gümüşi bir gri” demişti. “Bazen denizden yansıyan ışığı yakalayarak mavidir. Diğer zamanlarda bakırımsı bir kahverengiye boyanabilir. Aslında her zaman üzerine düşen ışığa karşılık gelir. Bir gün yeşil olduğunu bile gördüm: Bir fırtına çıkmıştı ve çok uzak olmayan ağaçların üzerinde bir güneş alevi vardı.”
Pierre Jean Louis Germain Soulages, 24 Aralık 1919’da Güney Fransa’da Rodez’de doğdu. Babası Amans, oğlu 5 yaşındayken ölen bir araba yapımcısıydı ve Pierre, annesi Aglaé Zoé tarafından büyütüldü. Julie (Corp) Soulages ve ablası.
Küçük yaşlardan itibaren tarihöncesi arka, özellikle de Fransa ve İspanya’daki mağara resimlerinin büyüsüne kapıldı ve yerel bir liseden mezun olduktan sonra özel bir öğretmenden resim okumak için Paris’e gitti. Prestijli École des Beaux-Arts tarafından kabul edildi, ancak müfredata maruz kaldıktan sonra Rodez’e döndü. “Nefret ettiğim her şeydi” dedi Röportaj.
Dünya Savaşı’nın patlak vermesiyle askere çağrıldı. 1940’ta Fransa’nın düşüşünden sonra, şehrin güzel sanatlar okulunda okumak için Montpellier’e gitti ve burada bir öğrenci olan Colette Llaurens ile tanıştı ve evlendi. Daha sonra stüdyosunu yönetti ve kariyeri boyunca müzeler ve diğer kurumlarla irtibat kurdu.
Nazi Almanyası Montpellier’i işgal ettiğinde, sahte belgeler temin etti ve Almanya’da zorunlu çalışmadan kaçınmak için bir bağda iş buldu.
Savaştan sonra Paris’e döndü ve 1947’de Salon des Surindépendants’ta kağıt üzerinde ceviz lekeli çalışmalarını sergiledi, önde gelen avangardist Francis Picabia’nın desteğini ve Avrupa’daki birçok önemli gösteride yer aldı.
Amerika Birleşik Devletleri’nde 1951’de “İlerleyen Fransız Arkası” gezici sergisine katıldı ve çalışmaları 1953’te Solomon R. Guggenheim Müzesi’nde “Genç Avrupalı Sanatçılar” sergisinde ve Müzede “Yeni On Yıl” sergisinde yer aldı. 1955 yılında Çağdaş Arka tarafından.
Bay Soulages 1984’te Paris’teki stüdyosunda. Fransa Cumhurbaşkanı François Hollande onu “dünyanın yaşayan en büyük sanatçısı” olarak nitelendirdi. Kredi… Getty Images aracılığıyla Sophie Bassouls/Sygma
1987 yılında, Sète’de eşiyle birlikte tasarladığı bir evde çalışan ve yaşayan Bay Soulages, Rodez’in hemen kuzeyindeki Conques’teki Sainte-Foy’daki Romanesk manastır kilisesi için 104 pencere yapmakla görevlendirildi. . Vitray pencereler tasarlamak yerine, değişken kalınlıkları gelen ışığı dağıtan ve modüle eden siyah çelik çubuklarla çerçevelenmiş bir dizi yarı saydam bölme tasarladı. Pencereler 1994 yılında kuruldu.
2001 yılında, Rusya’nın Hermitagein St. Petersburg’unda sergilenen ilk çağdaş sanatçı oldu. 2009 yılında, 90. doğum günü vesilesiyle, Pompidou Center’da bir kariyer retrospektifi açıldı. 2019’da New York’taki Lévy Gorvy galerisi 100. doğum gününü “Pierre Soulages: Bir Yüzyıl” sergisiyle kutladı.
500 eserlik bağışı, 2014’te açılan Rodez’deki Musée Soulages’in temelini oluşturdu. Bu vesileyle, Başkan François Hollande saygılarını sundu ve Bay Soulages’i “dünyanın yaşayan en büyük sanatçısı” olarak nitelendirdi.
Eşi tarafından yaşatılan Bay Soulages, 90’lı yaşları boyunca hızlı bir şekilde çalışmaya devam etti.
2014’te The New York Times’a “Yalnızca yarın ne yapacağımı düşünüyorum” dedi. “Ve yarın resim yapmak istiyorum.”
Alex Traub raporlamaya katkıda bulundu.
Bir hastanede ölümü, Bay Soulages’i Amerika Birleşik Devletleri’nde temsil eden galeri LGDR’nin kurucu ortağı ve kıdemli ortağı Dominique Lévy ve Emilio Steinberger tarafından doğrulandı.
Bay Soulages, 1940’ların sonlarında ceviz lekesi veya bazen cam üzerine katran kullanarak kağıt üzerinde bir dizi cesur kaligrafi çalışmasıyla dikkat çekti. Onların kasvetli tonları, Fransa’nın Soyut Dışavurumculuğa yanıtı olan Tachisme taraftarlarının tercih ettiği parlak renklerle keskin bir tezat oluşturuyordu. Buna karşılık, 2014 yılında Röportaj dergisine resimlerinin “bir bardak sütün içindeki sinek gibi göründüğünü” söyledi.
1960’lar ve 70’lerdeki çalışmalarında, renkli arka planları ortaya çıkarmak için siyah şeritler kazındı, ancak genel kompozisyon – eleştirmenlerin genellikle Franz Kline’ın kaligrafik işaretlerine benzettiği geniş bir fırçayla yapılan koyu eğik çizgiler – ile tutarlı kaldı. onun önceki çalışması. 1930’lu ve 40’lı yıllarda Çağdaş Arka Müzesi’nde resim küratörü olan James Johnson Sweeney, Bay Soulages’in heybetli, statik formlarını “piyanoda çalınan ve tutulan bir akor” olarak nitelendirdi.
Bay Soulages hızla bir Avrupa itibarı kazandı; çalışmaları 1952’de Venedik Bienali’nde ve 1955’te Batı Almanya’nın Kassel kentindeki ilk Documenta sergisinde yer aldı. New York’ta, ünlü Betty Parsons Gallery, çalışmalarını 1949’da sergiledi ve Sidney Janis, bir yıl sonra bir Leo Castelli tarafından düzenlenen sergi.
1954’te Bay Soulages, Soyut Dışavurumculuğu teşvik etmede önemli bir rol oynayan, aynı zamanda çağdaş Avrupalı sanatçıları da destekleyen Samuel Kootz Galerisi ile sergilemeye başladı. Eserlerine boyut ve tarihe göre isim verme ve resimlerini tavana asma pratiğini benimsemiştir.
Bay Soulages’in “Peinture 195 x 155 cm, 7 février 1957.” Ara sıra rengi kullandı, ancak genellikle siyah için bir folyo olarak. Kredi… Sanatçı Hakları Derneği (ARS), New York/ADAGP, Paris, LGDR aracılığıyla
Bay Soulages, Paris’teki stüdyosunda bir tuvalle boş yere uğraştıktan sonra, 1979’da siyah boyanın olasılıkları hakkında yeni bir anlayışa vardı. Ellerini havaya kaldırarak gece için emekli oldu.
Ertesi sabah, 2009’da Paris’teki Pompidou Merkezi için bir görüşmeciye, “Resmi canlandıran şeyin siyah olmadığını, siyah yüzeylere yansıyan ışığın olduğunu gördüm” dedi. “Işık bana resimden geliyordu, ben resmin içindeydim. Üstelik ışık, ışığın en büyük yokluğu olan renkten geliyordu.”
Kırk yılı aşkın bir süredir Bay Soulages, “outrenoir” veya “siyahın ötesinde” adını verdiği, gelişen bir dizi resimde siyahın olası her varyasyonunu çalıştı ve bazen kalın boya levhalarında yeni dokular oluşturmak için kaşıklar veya küçük tırmıklar kullandı. renk ve ışığın incelikli etkilerini uyandırır.
“Peinture 130 x 102 cm, 22 juillet 2020.” Kırk yılı aşkın bir süredir Bay Soulages, siyah üzerinde mümkün olan her çeşitleme üzerinde çalıştı. Kredi… Sanatçı Hakları Derneği (ARS), New York/ADAGP, Paris, LGDR aracılığıyla
1979’da eleştirmen Bernard Ceysson’a “Bazı sabahlar gümüşi bir gri” demişti. “Bazen denizden yansıyan ışığı yakalayarak mavidir. Diğer zamanlarda bakırımsı bir kahverengiye boyanabilir. Aslında her zaman üzerine düşen ışığa karşılık gelir. Bir gün yeşil olduğunu bile gördüm: Bir fırtına çıkmıştı ve çok uzak olmayan ağaçların üzerinde bir güneş alevi vardı.”
Pierre Jean Louis Germain Soulages, 24 Aralık 1919’da Güney Fransa’da Rodez’de doğdu. Babası Amans, oğlu 5 yaşındayken ölen bir araba yapımcısıydı ve Pierre, annesi Aglaé Zoé tarafından büyütüldü. Julie (Corp) Soulages ve ablası.
Küçük yaşlardan itibaren tarihöncesi arka, özellikle de Fransa ve İspanya’daki mağara resimlerinin büyüsüne kapıldı ve yerel bir liseden mezun olduktan sonra özel bir öğretmenden resim okumak için Paris’e gitti. Prestijli École des Beaux-Arts tarafından kabul edildi, ancak müfredata maruz kaldıktan sonra Rodez’e döndü. “Nefret ettiğim her şeydi” dedi Röportaj.
Dünya Savaşı’nın patlak vermesiyle askere çağrıldı. 1940’ta Fransa’nın düşüşünden sonra, şehrin güzel sanatlar okulunda okumak için Montpellier’e gitti ve burada bir öğrenci olan Colette Llaurens ile tanıştı ve evlendi. Daha sonra stüdyosunu yönetti ve kariyeri boyunca müzeler ve diğer kurumlarla irtibat kurdu.
Nazi Almanyası Montpellier’i işgal ettiğinde, sahte belgeler temin etti ve Almanya’da zorunlu çalışmadan kaçınmak için bir bağda iş buldu.
Savaştan sonra Paris’e döndü ve 1947’de Salon des Surindépendants’ta kağıt üzerinde ceviz lekeli çalışmalarını sergiledi, önde gelen avangardist Francis Picabia’nın desteğini ve Avrupa’daki birçok önemli gösteride yer aldı.
Amerika Birleşik Devletleri’nde 1951’de “İlerleyen Fransız Arkası” gezici sergisine katıldı ve çalışmaları 1953’te Solomon R. Guggenheim Müzesi’nde “Genç Avrupalı Sanatçılar” sergisinde ve Müzede “Yeni On Yıl” sergisinde yer aldı. 1955 yılında Çağdaş Arka tarafından.
Bay Soulages 1984’te Paris’teki stüdyosunda. Fransa Cumhurbaşkanı François Hollande onu “dünyanın yaşayan en büyük sanatçısı” olarak nitelendirdi. Kredi… Getty Images aracılığıyla Sophie Bassouls/Sygma
1987 yılında, Sète’de eşiyle birlikte tasarladığı bir evde çalışan ve yaşayan Bay Soulages, Rodez’in hemen kuzeyindeki Conques’teki Sainte-Foy’daki Romanesk manastır kilisesi için 104 pencere yapmakla görevlendirildi. . Vitray pencereler tasarlamak yerine, değişken kalınlıkları gelen ışığı dağıtan ve modüle eden siyah çelik çubuklarla çerçevelenmiş bir dizi yarı saydam bölme tasarladı. Pencereler 1994 yılında kuruldu.
2001 yılında, Rusya’nın Hermitagein St. Petersburg’unda sergilenen ilk çağdaş sanatçı oldu. 2009 yılında, 90. doğum günü vesilesiyle, Pompidou Center’da bir kariyer retrospektifi açıldı. 2019’da New York’taki Lévy Gorvy galerisi 100. doğum gününü “Pierre Soulages: Bir Yüzyıl” sergisiyle kutladı.
500 eserlik bağışı, 2014’te açılan Rodez’deki Musée Soulages’in temelini oluşturdu. Bu vesileyle, Başkan François Hollande saygılarını sundu ve Bay Soulages’i “dünyanın yaşayan en büyük sanatçısı” olarak nitelendirdi.
Eşi tarafından yaşatılan Bay Soulages, 90’lı yaşları boyunca hızlı bir şekilde çalışmaya devam etti.
2014’te The New York Times’a “Yalnızca yarın ne yapacağımı düşünüyorum” dedi. “Ve yarın resim yapmak istiyorum.”
Alex Traub raporlamaya katkıda bulundu.