Don kishot
New member
Dünya’mız; tahminen de tüm cihanda gördüğümüz en dost canlısı gezegen. İçerisinde yaşayan biz küçük canlıları hayatta tutan, onlara yemek, hava, su veren ve onca araştırmaya karşın bir gibisi bulunamayan soluk mavi bir nokta. İnsanlığın meskeni, başını gök kubbesinin altında inançla tutabildiğimiz bir dost. Evet, Dünya gezegeni ile ilgili sayısız metiyeler düzebiliriz. Her bir satırı da yanlışsız olur zira Dünya bu kadar hayat dolu olmasaydı bizim de hayatta olma talihimiz olmayacaktı. O yüzden tahminen sesli söylemesek de herkesin, her bitkinin ve her hayvanın içten içe Dünya’ya teşekkür ettiğini biliyoruz.
Pekala elimizdeki en bedelli şey olan Dünya’ya nasıl bakıyoruz. Yerlere attığımız her çöp, tabiata saldığımız her zehirli gazla Dünya’yı kendimize daha fazla düşman ediyoruz. Şunu da unutmayalım ki Dünya’ya karşı verdiğimiz bir savaşı kazanamayacağız. Kendimizi her ne kadar fazlaca üstün varlıklar olarak görsek de aslında bunun pek de o denli olmadığını bize yıllar evvel tek bir görsel üzerinden açıklamıştı Carl Sagan.
Carl Sagan, şimdiye kadar bize bilim ve uzay konusunda bir fazlaca şey katmış durumda. Lakin, tahminen de bizi en çok etkileyen, en derin niyetlere dalmamızı sağlayan şeyi, ‘Soluk Mavi Nokta’ hakkında söylemiş oldukleri. Pale Blue Dot yani Soluk Mavi Nokta, Dünya’nın ta kendisi. 1977 yılında fırlatılan ve şimdiye kadar uzayda insan üretimi bir araç olarak en uzak mesafaye gitmeyi başaran Voyager 1 aracı tarafınca 1990 yılında Dünya’nın bir fotoğrafı çekilmişti.
Carl Sagan’ın soluk mavi nokta için yazdığı ve seslendirdiği yazı
“Bu uzak müşahede noktasından Dünya pek ilgi alımlı bir yer olarak görünmeyebilir. Lakin bizler için durum farklıdır. O noktayı tekrar değerlendirin. O burası. O yuva. O biziz. Üzerinde sevdiğiniz herkes, tanıdığınız herkes, duyduğunuz herkes, gelmiş geçmiş tüm insanlık hayatlarını yaşadı. Bütün memnunluk ve acılarımız, binlerce kendinden emin dinler, ideolojiler ve ekonomik doktrinler, bütün avcı ve toplayıcılar, bütün kahramanlar ve korkaklar, bütün medeniyet kuranlar ve yıkanlar, bütün hükümdarlar ve köylüler, bütün aşık genç çiftler, bütün anne ve babalar, umutlu çocuklar, mucitler ve kaşifler, bütün ahlak öğretmenleri, bütün yozlaşmış siyasetçiler, bütün süperstarlar, bütün şanlı önderler, çeşidimizin tarihli tüm sevgililer ve günahkarlar, orada, güneş ışığına azılı toz zerresinde yaşadılar.
Dünya muazzam kozmik alanda hayli küçük bir sahnedir. Tüm o generaller ve hükümdarlar tarafınca dökülen kan ırmaklarını düşünün, o biçimde, onur ve zafer içerisinde devirlerinin efendileri olan sırf küçük bir noktanın bir kısmında. Bu küçük pikselin bir köşesinin sakinlerininn, öbür bir köşenin farkları zorlukla ayırt edilebilen sakinlerine yaptıkları bitmek bilmeyen zorbalıkları düşünün, uyuşmazlıkları ne kadar olağandı, öteki birini öldürürken ne kadar heveslilerdi, düşmanlıkları ne kadar ateşliydi. Afra tafralarımızın, hayali ben-merkezciliğimizin, kainatta ayrıcalıklı bir durumda olduğumuza dair yanılgımızın uzunluğunun ölçüsü bu soluk ışıklı nokta tarafınca alındı. Gezegenimiz onu çevreleyen bu azametli kozmik karanlığın içerisindeki yalnız bir zerredir. Uyuşmazlığımızın ortasında, tüm bu muazzamlıkta, yardım için hiç bir ipucu öteki bir yerden gelmeyecek bizi kendimizden kurtarmak için.
Dünya bilinen tek hayat barınağı. En azından yakın gelecekte, cinsimizin göç edebilecek öteki bir yer yeri yok. Ziyaret, evet. Yerleşmek, çabucak hemen değil. Beğenin yahut beğenmeyin, bu devirde ayakta kalabildiğimiz tek yer Dünya’dır. Gökbilim için mütevazi ve karakter geliştiren bir tecrübe olduğu söylendi. Muhtemelen insanlığın kibrinin ahmakça oluşunun bu küçük dünyamızın uzak fotoğrafından daha uygun bir ispatı yoktur. Bana bakılırsa, bu fotoğraf birbirimizle bağlantılarımızı daha nazikçe kurmamızın ve “soluk mavi nokta”yı koruyup ona kıymet vermemiz sorumluluğunun altını çizmekte. Şimdiye tek bildiğimiz tek yuvayı.”
Pekala elimizdeki en bedelli şey olan Dünya’ya nasıl bakıyoruz. Yerlere attığımız her çöp, tabiata saldığımız her zehirli gazla Dünya’yı kendimize daha fazla düşman ediyoruz. Şunu da unutmayalım ki Dünya’ya karşı verdiğimiz bir savaşı kazanamayacağız. Kendimizi her ne kadar fazlaca üstün varlıklar olarak görsek de aslında bunun pek de o denli olmadığını bize yıllar evvel tek bir görsel üzerinden açıklamıştı Carl Sagan.
Carl Sagan, şimdiye kadar bize bilim ve uzay konusunda bir fazlaca şey katmış durumda. Lakin, tahminen de bizi en çok etkileyen, en derin niyetlere dalmamızı sağlayan şeyi, ‘Soluk Mavi Nokta’ hakkında söylemiş oldukleri. Pale Blue Dot yani Soluk Mavi Nokta, Dünya’nın ta kendisi. 1977 yılında fırlatılan ve şimdiye kadar uzayda insan üretimi bir araç olarak en uzak mesafaye gitmeyi başaran Voyager 1 aracı tarafınca 1990 yılında Dünya’nın bir fotoğrafı çekilmişti.
Carl Sagan’ın soluk mavi nokta için yazdığı ve seslendirdiği yazı
“Bu uzak müşahede noktasından Dünya pek ilgi alımlı bir yer olarak görünmeyebilir. Lakin bizler için durum farklıdır. O noktayı tekrar değerlendirin. O burası. O yuva. O biziz. Üzerinde sevdiğiniz herkes, tanıdığınız herkes, duyduğunuz herkes, gelmiş geçmiş tüm insanlık hayatlarını yaşadı. Bütün memnunluk ve acılarımız, binlerce kendinden emin dinler, ideolojiler ve ekonomik doktrinler, bütün avcı ve toplayıcılar, bütün kahramanlar ve korkaklar, bütün medeniyet kuranlar ve yıkanlar, bütün hükümdarlar ve köylüler, bütün aşık genç çiftler, bütün anne ve babalar, umutlu çocuklar, mucitler ve kaşifler, bütün ahlak öğretmenleri, bütün yozlaşmış siyasetçiler, bütün süperstarlar, bütün şanlı önderler, çeşidimizin tarihli tüm sevgililer ve günahkarlar, orada, güneş ışığına azılı toz zerresinde yaşadılar.
Dünya muazzam kozmik alanda hayli küçük bir sahnedir. Tüm o generaller ve hükümdarlar tarafınca dökülen kan ırmaklarını düşünün, o biçimde, onur ve zafer içerisinde devirlerinin efendileri olan sırf küçük bir noktanın bir kısmında. Bu küçük pikselin bir köşesinin sakinlerininn, öbür bir köşenin farkları zorlukla ayırt edilebilen sakinlerine yaptıkları bitmek bilmeyen zorbalıkları düşünün, uyuşmazlıkları ne kadar olağandı, öteki birini öldürürken ne kadar heveslilerdi, düşmanlıkları ne kadar ateşliydi. Afra tafralarımızın, hayali ben-merkezciliğimizin, kainatta ayrıcalıklı bir durumda olduğumuza dair yanılgımızın uzunluğunun ölçüsü bu soluk ışıklı nokta tarafınca alındı. Gezegenimiz onu çevreleyen bu azametli kozmik karanlığın içerisindeki yalnız bir zerredir. Uyuşmazlığımızın ortasında, tüm bu muazzamlıkta, yardım için hiç bir ipucu öteki bir yerden gelmeyecek bizi kendimizden kurtarmak için.
Dünya bilinen tek hayat barınağı. En azından yakın gelecekte, cinsimizin göç edebilecek öteki bir yer yeri yok. Ziyaret, evet. Yerleşmek, çabucak hemen değil. Beğenin yahut beğenmeyin, bu devirde ayakta kalabildiğimiz tek yer Dünya’dır. Gökbilim için mütevazi ve karakter geliştiren bir tecrübe olduğu söylendi. Muhtemelen insanlığın kibrinin ahmakça oluşunun bu küçük dünyamızın uzak fotoğrafından daha uygun bir ispatı yoktur. Bana bakılırsa, bu fotoğraf birbirimizle bağlantılarımızı daha nazikçe kurmamızın ve “soluk mavi nokta”yı koruyup ona kıymet vermemiz sorumluluğunun altını çizmekte. Şimdiye tek bildiğimiz tek yuvayı.”