Büyük beğeni toplayan St. Lawrence Yaylı Çalgılar Dörtlüsü’nün otuz yılı aşkın bir süredir ilk kemancısı olarak cesurca çalan ve Spoleto Şenlik USA’da oda müziği serisinin lideri olarak büyük beğeni toplayan karizmatik müzisyen Geoff Nuttall, Çarşamba günü hayatını kaybetti. Palo Alto, Kaliforniya. 56 yaşındaydı.
Dörtlünün yönetim şirketi David Rowe Artists, nedenin pankreas kanseri olduğunu söyledi.
Bay Nuttall, 1989 yılında kemancı Barry Shiffman, viyolacı Lesley Robertson ve çellist Marina Hoover ile Toronto’da St. Lawrence’ı kurdu. Efsanevi Tokyo ve Emerson dörtlüsü ile eğitim gören ve 1992’de Kanada’daki Banff Uluslararası Yaylı Çalgılar Dörtlüsü Yarışması’nda birincilik ödülü alan grup, hızlı ve farklı bir şekilde ön plana çıktılar ve Mr. Nuttall grubun eşitleri arasında birinci oldu.
Eleştirmen Alex Ross, 1992’de 92. Sokak Y’deki New York’taki ilk çıkışından sonra The New York Times’ta yazdığına göre, “dörtlünün sahne tarzı havalı ve sıradandı”, ancak “kusursuz bir niyet ciddiyeti” vardı. tehlikeli, kontrolsüz kenar,” Bay Ross, Berg’in bir performansı hakkında düşündü, “Daha önce hiç böyle bir şey duymadım. Gelecekte bu dörtlü varlığını hissettirmeli.”
St. Lawrence öyle yaptı. Osvaldo Golijov’un eski notalarında olduğu kadar yeni müziklerine de güçlü bir şekilde odaklanan repertuarı bireysel, hatta tuhaftı. Çağdaş besteciler Jonathan Berger ve John Adams’ın eserlerini, EMI etiketiyle yayınladığı Shostakovich, Schumann ve Tchaikovsky ile aynı yoğunlukta kaydetti. (Bay Adams, St. Lawrence’ın iki dörtlüsünün yanı sıra dörtlü ve orkestra “Mutlak Jest”i yazdı.)
Dörtlünün hissedilir bağlılığı karakteristik olarak kaldıysa – kemancılar Scott St. John ve Owen Dalby ve çellist Christopher Costanza giden üyelerin yerini alırken bile – bunun nedeni, brio’sunun uzun süredir ilk kemancısından bedensel olarak yayılıyor gibi görünmesiydi. Bay Nuttall sık sık o kadar coşkuyla oynuyordu ki, oturduğu yerden fırladı.
Bay Ross 2001’de The New Yorker’da şöyle yazmıştı: “Nuttall, grubun geri kalanının da kabul ettiği gibi, St. Lawrence’ın ‘gizli silahı’. ritmik düzeni yeniden sağlamak için öncülük edin veya çabalayın. Sonuç olarak, dörtlünün prova sürecindeki titiz disipline rağmen, birçok pasaj isyankar bir şekilde doğaçlama gibi geliyor.”
Bay Nuttall’ın heyecan verici angaje olma yeteneği, diğer yumuşak teknik erdemler pahasına bile olsa iletişim kurma konusundaki derin arzusundan kaynaklandı ve başarısızlık risklerinin tamamen farkındaydı; gerçekten de, onları iyi bir performans için zorunlu olarak karşıladı.
Oturma odasında Miles Davis’ten Busch Quartet’ten olduğu kadar ilham veren 10.000’den fazla LP’ye sahip bir vinil koleksiyoncusu olan Bay Nuttall, 2014’te American Artscape’e şunları söyledi: “Bir yaylı çalgılar dörtlüsü resmen birlikte olmakla ilgilidir. Gerçekten birleşmek ve birlikte harmanlanmak istiyorsunuz. Ve Bob Dylan’ın rekoru olan ‘Nashville Skyline’dan ilham aldığımı hatırlıyorum. Johnny Cash ile düet yapıyor. Bu harika bir kayıt ve hiç birlikte değiller. Tamamen kendi işlerini yapıyorlar ama aynı zamanda tamamen birleşik ve gerçekten güçlü.”
“Ve bu topluluk çalma konusunda harika bir dersti,” diye devam etti. “Çünkü düetlerin her biri kendi işini gerçekten kararlı ve inandırıcı bir şekilde yapıyorsa, o durumda oldukları gibi aynı şeyi söylüyor olsanız bile, daha güçlü olabilir.”
Bay Nuttall, 2010 yılında New York’ta bir oda müziği konserinde Livia Sohn ile performans sergiliyor. Kredi… New York Times için Jennifer Taylor
Geoffrey Winston Nuttall, 22 Kasım 1965’te College Station, Teksas’ta John ve Suzanne (Shantz) Nuttall’ın çocuğu olarak dünyaya geldi. Annesi bir hemşireydi; babası, Geoff 8 yaşındayken Texas A&M Üniversitesi’nden Western Ontario, Kanada Üniversitesi’ne taşınan bir fizik profesörüydü.
Ailesi Londra, Ontario’ya taşındıktan kısa bir süre sonra keman çalmaya başladı ve 10 veya 11 yaşında ilk dörtlüsünde çaldı. Toronto Üniversitesi, mezun olduğu okul.
Bay Nuttall daha sonra St. Lawrence ile birlikte Juilliard Okulu, Yale Üniversitesi ve Hartt Müzik Okulu’nda ikamet ediyordu. O ve meslektaşları, 1998’de Stanford Üniversitesi’nin fakültesine katılarak oda müziği programını yönettiler ve Bay Nuttall’ın en sevdiği bestecisi ve sürekli gözden kaçırıldığını düşündüğü Franz Joseph Haydn’ın müziğini kampüs etkinliklerinin en az onun kadar önemli bir parçası haline getirdiler. konser programlarından.
Los Angeles Times eleştirmeni Mark Swed, Haydn’ın altı Op’unun 2018’deki bir resitaliyle ilgili olarak, “Dört oyuncu arasındaki tutuklayıcı dinamik ekip, her hareketin o an için ve her anın yüzünüzde olmasına izin verdi” dedi. St. Lawrence’ın da dengeli bir zarafet yerine cesur bir drama ile kaydettiği 20 eser. “Tiyatro olarak yaylı çalgılar dörtlüsü daha canlandırıcı olmuyor.”
Bay Nuttall 2017’de Google’da yaptığı bir sunumda Haydn’ın müziğinin gerektirdiği şeyin “aktif katılım, aktif dinleme, oyunu takip etme” olduğunu söyledi.
Müziği tam olarak katılmaya değer kılan şeyler hakkında konserler sırasında yaptığı canlı konuşmalarla tam olarak ilham vermek için nadir bir yeteneğe sahipti. Bu, repertuarındaki eklektik zevki ile birlikte, 2009’da Charleston, SC’de yaz başındaki Spoleto oda serisinin yönetmeni ve sunucusu olarak Charles Wadsworth’ün yerini alan ülkü solisti yaptı.
Bay Nuttall bu yıl sahne alıyor. Bir dörtlüde ilk kez çaldığında 10 ya da 11 yaşındaydı. Kredi… Bill Struhs
St. Lawrence 1995’ten itibaren düzenli olarak Spoleto’da oynadı ve Bay Nuttall için Güney Carolina, Bay Area’daki evinden uzakta bir ev haline geldi.
2000 yılında bir Charleston bahçesinde başka bir kemancı olan Livia Sohn ile evlendi. O, iki oğlu Jack ve Ellis, annesi ve kız kardeşi Jenny Nuttall ile birlikte hayatta kaldı.
Johanna Keller, Spoleto ataması hakkında 2013 yılında The New York Times’da “Bu ilham verici bir seçimdi” diye yazdı. Nuttall’ın oda müziğinin Jon Stewart’ı olduğu ortaya çıkıyor,” diye devam etti, “yaratıcı olarak cüretkar, fiziksel olarak yetenekli bir sanatçı, bir nanosaniyede saçmalayabilir, tabanını ciddi meseleler hakkında eğitirken eğlence cilasını korur.”
Bay Nuttall karşılaştırmaya pek aldırış etmedi.
“İster 7 yaşında olun, ister yakından hiç keman görmemiş olun, ister müzik alanında doktora yapmış bir uzman olun, oradan mırıldanarak, mutlu ya da duygusal olarak çalmış hissederek ayrılmanızı istiyorum,” diye açıkladı. 2019 yılında Charleston Dergisi.
“Müzik hepimizi birbirine bağlar. Duygulanmak için anlaşılması gereken gizli bir kod yok.”
Dörtlünün yönetim şirketi David Rowe Artists, nedenin pankreas kanseri olduğunu söyledi.
Bay Nuttall, 1989 yılında kemancı Barry Shiffman, viyolacı Lesley Robertson ve çellist Marina Hoover ile Toronto’da St. Lawrence’ı kurdu. Efsanevi Tokyo ve Emerson dörtlüsü ile eğitim gören ve 1992’de Kanada’daki Banff Uluslararası Yaylı Çalgılar Dörtlüsü Yarışması’nda birincilik ödülü alan grup, hızlı ve farklı bir şekilde ön plana çıktılar ve Mr. Nuttall grubun eşitleri arasında birinci oldu.
Eleştirmen Alex Ross, 1992’de 92. Sokak Y’deki New York’taki ilk çıkışından sonra The New York Times’ta yazdığına göre, “dörtlünün sahne tarzı havalı ve sıradandı”, ancak “kusursuz bir niyet ciddiyeti” vardı. tehlikeli, kontrolsüz kenar,” Bay Ross, Berg’in bir performansı hakkında düşündü, “Daha önce hiç böyle bir şey duymadım. Gelecekte bu dörtlü varlığını hissettirmeli.”
St. Lawrence öyle yaptı. Osvaldo Golijov’un eski notalarında olduğu kadar yeni müziklerine de güçlü bir şekilde odaklanan repertuarı bireysel, hatta tuhaftı. Çağdaş besteciler Jonathan Berger ve John Adams’ın eserlerini, EMI etiketiyle yayınladığı Shostakovich, Schumann ve Tchaikovsky ile aynı yoğunlukta kaydetti. (Bay Adams, St. Lawrence’ın iki dörtlüsünün yanı sıra dörtlü ve orkestra “Mutlak Jest”i yazdı.)
Dörtlünün hissedilir bağlılığı karakteristik olarak kaldıysa – kemancılar Scott St. John ve Owen Dalby ve çellist Christopher Costanza giden üyelerin yerini alırken bile – bunun nedeni, brio’sunun uzun süredir ilk kemancısından bedensel olarak yayılıyor gibi görünmesiydi. Bay Nuttall sık sık o kadar coşkuyla oynuyordu ki, oturduğu yerden fırladı.
Bay Ross 2001’de The New Yorker’da şöyle yazmıştı: “Nuttall, grubun geri kalanının da kabul ettiği gibi, St. Lawrence’ın ‘gizli silahı’. ritmik düzeni yeniden sağlamak için öncülük edin veya çabalayın. Sonuç olarak, dörtlünün prova sürecindeki titiz disipline rağmen, birçok pasaj isyankar bir şekilde doğaçlama gibi geliyor.”
Bay Nuttall’ın heyecan verici angaje olma yeteneği, diğer yumuşak teknik erdemler pahasına bile olsa iletişim kurma konusundaki derin arzusundan kaynaklandı ve başarısızlık risklerinin tamamen farkındaydı; gerçekten de, onları iyi bir performans için zorunlu olarak karşıladı.
Oturma odasında Miles Davis’ten Busch Quartet’ten olduğu kadar ilham veren 10.000’den fazla LP’ye sahip bir vinil koleksiyoncusu olan Bay Nuttall, 2014’te American Artscape’e şunları söyledi: “Bir yaylı çalgılar dörtlüsü resmen birlikte olmakla ilgilidir. Gerçekten birleşmek ve birlikte harmanlanmak istiyorsunuz. Ve Bob Dylan’ın rekoru olan ‘Nashville Skyline’dan ilham aldığımı hatırlıyorum. Johnny Cash ile düet yapıyor. Bu harika bir kayıt ve hiç birlikte değiller. Tamamen kendi işlerini yapıyorlar ama aynı zamanda tamamen birleşik ve gerçekten güçlü.”
“Ve bu topluluk çalma konusunda harika bir dersti,” diye devam etti. “Çünkü düetlerin her biri kendi işini gerçekten kararlı ve inandırıcı bir şekilde yapıyorsa, o durumda oldukları gibi aynı şeyi söylüyor olsanız bile, daha güçlü olabilir.”
Bay Nuttall, 2010 yılında New York’ta bir oda müziği konserinde Livia Sohn ile performans sergiliyor. Kredi… New York Times için Jennifer Taylor
Geoffrey Winston Nuttall, 22 Kasım 1965’te College Station, Teksas’ta John ve Suzanne (Shantz) Nuttall’ın çocuğu olarak dünyaya geldi. Annesi bir hemşireydi; babası, Geoff 8 yaşındayken Texas A&M Üniversitesi’nden Western Ontario, Kanada Üniversitesi’ne taşınan bir fizik profesörüydü.
Ailesi Londra, Ontario’ya taşındıktan kısa bir süre sonra keman çalmaya başladı ve 10 veya 11 yaşında ilk dörtlüsünde çaldı. Toronto Üniversitesi, mezun olduğu okul.
Bay Nuttall daha sonra St. Lawrence ile birlikte Juilliard Okulu, Yale Üniversitesi ve Hartt Müzik Okulu’nda ikamet ediyordu. O ve meslektaşları, 1998’de Stanford Üniversitesi’nin fakültesine katılarak oda müziği programını yönettiler ve Bay Nuttall’ın en sevdiği bestecisi ve sürekli gözden kaçırıldığını düşündüğü Franz Joseph Haydn’ın müziğini kampüs etkinliklerinin en az onun kadar önemli bir parçası haline getirdiler. konser programlarından.
Los Angeles Times eleştirmeni Mark Swed, Haydn’ın altı Op’unun 2018’deki bir resitaliyle ilgili olarak, “Dört oyuncu arasındaki tutuklayıcı dinamik ekip, her hareketin o an için ve her anın yüzünüzde olmasına izin verdi” dedi. St. Lawrence’ın da dengeli bir zarafet yerine cesur bir drama ile kaydettiği 20 eser. “Tiyatro olarak yaylı çalgılar dörtlüsü daha canlandırıcı olmuyor.”
Bay Nuttall 2017’de Google’da yaptığı bir sunumda Haydn’ın müziğinin gerektirdiği şeyin “aktif katılım, aktif dinleme, oyunu takip etme” olduğunu söyledi.
Müziği tam olarak katılmaya değer kılan şeyler hakkında konserler sırasında yaptığı canlı konuşmalarla tam olarak ilham vermek için nadir bir yeteneğe sahipti. Bu, repertuarındaki eklektik zevki ile birlikte, 2009’da Charleston, SC’de yaz başındaki Spoleto oda serisinin yönetmeni ve sunucusu olarak Charles Wadsworth’ün yerini alan ülkü solisti yaptı.
Bay Nuttall bu yıl sahne alıyor. Bir dörtlüde ilk kez çaldığında 10 ya da 11 yaşındaydı. Kredi… Bill Struhs
St. Lawrence 1995’ten itibaren düzenli olarak Spoleto’da oynadı ve Bay Nuttall için Güney Carolina, Bay Area’daki evinden uzakta bir ev haline geldi.
2000 yılında bir Charleston bahçesinde başka bir kemancı olan Livia Sohn ile evlendi. O, iki oğlu Jack ve Ellis, annesi ve kız kardeşi Jenny Nuttall ile birlikte hayatta kaldı.
Johanna Keller, Spoleto ataması hakkında 2013 yılında The New York Times’da “Bu ilham verici bir seçimdi” diye yazdı. Nuttall’ın oda müziğinin Jon Stewart’ı olduğu ortaya çıkıyor,” diye devam etti, “yaratıcı olarak cüretkar, fiziksel olarak yetenekli bir sanatçı, bir nanosaniyede saçmalayabilir, tabanını ciddi meseleler hakkında eğitirken eğlence cilasını korur.”
Bay Nuttall karşılaştırmaya pek aldırış etmedi.
“İster 7 yaşında olun, ister yakından hiç keman görmemiş olun, ister müzik alanında doktora yapmış bir uzman olun, oradan mırıldanarak, mutlu ya da duygusal olarak çalmış hissederek ayrılmanızı istiyorum,” diye açıkladı. 2019 yılında Charleston Dergisi.
“Müzik hepimizi birbirine bağlar. Duygulanmak için anlaşılması gereken gizli bir kod yok.”